(Η αστρόπλεκτη νύχτα υφαίνει την μοναδική ομορφιά, που προσφέρει το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, αναμονή της Ανάστασης. Ο Αγησίλαος με τον Νώντα, απολαμβάνουν την ανοιξιάτικη μυσταγωγία κρατώντας λαμπάδες στον προαύλιο χώρο μιας κοντινής εκκλησίας, που έχει κατακλυστεί από δεκάδες πιστούς.)
- Σε δέκα λεπτά, θα έχουμε το χαρμόσυνο μήνυμα. Το πιο ελπιδοφόρο του χριστιανισμού. Η ζωή νίκησε τον θάνατο.
-Έτσι ακριβώς Νώντα. Μέσα στην δύσκολη πραγματικότητα που βιώνουμε, υπάρχει πάντα ο πόθος για το καλύτερο.
-(Σύντομα ο πάτερ αναφωνεί «Χριστός Ανέστη», και οι παρευρισκόμενοι ανταλλάσσουν φιλιά και αγκαλιές. Το ίδιο και οι «δύο άσπονδοι φίλοι»)
-Θυμάμαι ως παιδί, που μετά την εκκλησία την Ανάσταση κατευθυνόμασταν στο σπίτι για να τσουγκρίσουμε τα κόκκινα αβγά, και να φάμε την ζεστή μαγειρίτσα. Τώρα όμως οι συνθήκες είναι διαφορετικές.
-Το ίδιο ίσχυε και για μένα Αγησίλαε. Όμως η πραγματικότητα, πρέπει να μας πεισμώνει και όχι να χαλαρώνει την πίστη μας. Κατορθώσαμε να έχουμε για το αυριανό γιορτινό τραπέζι, μερικά κομμάτια κρέας και ένα μικρό μπουκάλι κρασί. Για σήμερα δεν προβλέπεται τίποτα δυστυχώς.
-Έχεις δίκιο. Συνάνθρωποι μας αυτή την στιγμή που μιλάμε, πεθαίνουν αβοήθητοι και παρατημένοι κυριολεκτικά, δίπλα από ένα κάδο σκουπιδιών.
Τουλάχιστον εμείς ελπίζουμε.
-Αυτό ακριβώς.
(Ξαφνικά μία χαμογελαστή, ηλικιωμένη γυναίκα τους πλησιάζει και προσφέρει δύο κόκκινα αβγά.)
-Πληγώνεται η ψυχή μου, όταν δεν σας βλέπω να τηρείτε το έθιμο της βραδιάς.
(Ο Αγησίλαος της φιλάει το χέρι, ενώ ο Νώντας υποκλίνεται. Εκείνη απομακρύνεται.)
-Το μήνυμα της ανθρωπιάς παραμένει πάντα επίκαιρο, ακόμα και σε αυτούς τους καιρούς.
-Και έτσι θα παραμείνει Νώντα.
