Ο Απρίλιος ήταν για τον
Νίκο, συνυφασμένος με την άνοιξη.
Λάτρευε στην πόλη του την Θεσσαλονίκη, να απολαμβάνει τις ομορφιές αυτής της
εποχής. Ειδικότερα η αγαπημένη του συνήθεια,
δεν ήταν άλλο απ’το να πραγματοποιεί περιπάτους κάθε Σαββατοκύριακο στο μεγάλο δάσος του Σέιχ Σου,
που περικύκλωνε με περισσή γοητεία την νύφη του Θερμαϊκού.
Απέβαλε κάθε
χαρακτηριστικό που τόνιζε την
ταυτότητα του, ως πολίτης και μετατρέπονταν σε έναν ανέμελο διαβάτη μιας έκτασης,
που χάριζε ηρεμία και ψυχική αγαλλίαση. Το άγχος, η πίεση, τα προβλήματα περιχαρακώνονταν από λίγες στιγμές απόδρασης, που κάθε σύγχρονος
άνθρωπος επιδιώκει.
Ανάμεσα στα
δέντρα και την βλάστηση, διέκρινε όχι ένα απλό οικοσύστημα αλλά μία ανεξερεύνητη μυθική γη που όφειλε να
ανακαλύψει κάθε σπιθαμή της. Διατηρούσε κλειστό το κινητό τηλέφωνο του, και οι μόνοι ήχοι που διέκοπταν την απέραντη ησυχία ήταν
τα κελαηδίσματα των πουλιών.
Όταν ήθελε να ξεκουραστεί καθόταν σε απόμερα
ξύλινα
παγκάκια, όντας ευτυχισμένος που βίωνε τον επίγειο παράδεισο, ως άλλος Αδάμ.
Φυσικά στην διάθεση του, ο χρόνος
δεν ήταν σύμμαχος.
Τα λεπτά και οι
ώρες, κυλούσανε χαρακτηριστικά γρήγορα με αποτέλεσμα όταν άρχιζε να σουρουπώνει να νιώθει σχετική απογοήτευση. Όμως γρήγορα επανακτούσε την θετική αύρα στην ψυχολογία του, όταν αντιλαμβάνονταν ότι μετά
από λίγες μέρες θα επαναλάμβανε
την αγαπημένη του συνήθεια.
