Ήταν σιωπηλός μπροστά απ’το τριώροφο κατάστημα ρούχων.
Το πρόσωπο του συσπώνταν σαν ένα σημάδι του χρόνου να εκρήγνυται.
Δύο χρόνια! Η απουσία του στην Γερμανία, έμοιαζε με αιώνα .Η απόπειρα
να χτίσει ένα ελπιδοφόρο αύριο είχε πέσει στο κενό.
Όπως και η ψυχολογία του. Το πατρικό του σπίτι, είχε αγοραστεί και στην συνέχεια
γκρεμιστεί από μεγάλη εταιρεία ρούχων λόγω χρεών της ταβέρνας που διατηρούσανε
οι γονείς του. Αυτοί πλέον ζούσανε σε ένα μικρό διαμέρισμα, με χαμηλό ενοίκιο και συντροφιά το παρελθόν. Αναμνήσεις ατελείωτες στο κάδρο του χρόνου.
Πελάτες κάθε ηλικίας μπαινόβγαιναν στο επιβλητικό κατάστημα, και δεν έδιναν σημασία
στην συναισθηματική φόρτιση ενός άρτι αφιχθέντα στην πόλη.40 χαρακιές στην μνήμη, όσα και τα χρόνια του. Εκεί είχε ζήσει από παιδί, μέχρι να μεταναστεύσει. Αναστέναξε
βαθιά, ως άλλη σταύρωση των μύχιων πόθων του.
Κρατούσε μια βαλίτσα με προσωπικά αντικείμενα, και τα γυαλιά ηλίου κάλυπταν την λάμψη
της απόγνωσης του. Οι «κόρες» των ματιών του γύρευαν τους εραστές τους. Ένα αισιόδοξο μέλλον. Η θέληση του όμως έμοιαζε με σπασμένο κλειδί. Όπως εκείνο που βρισκόταν στην τσέπη του παντελονιού, και είχε μείνει ανάμνηση από την πόρτα εισόδου
του πατρικού σπιτιού.
