μου να βαδίσω στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Εκείνος ο ανόρεχτος ήλιος σκαρφαλωμένος πίσω απ΄τα σύννεφα δεν ήταν εμπόδιο στην “άνοιξη” της καρδιάς μου που προκαλούσε ένα τραγούδι. Όπως εκείνο που άκουγα όταν περνούσα έξω από την παιδική χαρά, και ασυντόνιστα δημιουργούσε ένα ψηφιδωτό ήχων απ΄τις φωνές των παιδιών. Σύμμαχοι στα βήματα μου ήταν μερικές δεκάδες μακρύτερα, ένα εφηβικό συγκρότημα που αποτελούνταν από 3 αγόρια και 2 κορίτσια. Η φωνή της τραγουδίστριας όμως ήταν μοναδική. Τη θυμάμαι με τα φωτεινότερα χρώματα της καρδιάς μου, όταν ερμήνευε το “Bράδυ” κομμάτι μελοποιημένο πάνω σε στίχους του Κώστα Καρυωτάκη. Οι ήχοι απ΄τα οχήματα που κυκλοφορούσανε στους δρόμους, έμοιαζαν τόσο αδύναμα ώστε να διακόψουνε τη συναυλία των ετερόκλητων ομάδων που συναντούσα στη διάρκεια της βόλτας μου. Την προσοχή μου όμως τράβηξε ιδιαίτερα ένας ηλικιωμένος, που στεκόταν χαμογελαστός με τις ρυτίδες στο πρόσωπο, να φανέρωνουν το πέρασμα των χρόνων. Η λατέρνα που έπαιζε δίπλα από μία καφετέρια, έμοιαζε με θέατρο που φιλοξενούσε χιλιάδες αναμνήσεις, πρωταγωνιστές και κομπάρσους της ζωής.Υποδύθηκα για λίγο τον σκηνοθέτη και τον κοίταξα κατευθείαν στα μάτια. Ένα τραγούδι είναι οι ψυχές μας, και ενώνει τις καρδιές μας. Χωρίς φάλτσα, δίχως πλάνη
παρά επιθυμία μονάχα για αγάπη!
