Κάτω απ΄το θερμό βλέμμα του ήλιου, ένα νωχελικό αεράκι φυσούσε
τα μαλλιά μου ενώ ήμουνα ξαπλωμένος δίπλα στον βράχο. Η θάλασσα
στα μικρά μου μάτια δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά μία μεγάλη απόδραση
απ΄τα στενά όρια της πόλης μου.
Τα βήματα μου παρέα με την μικρή αδελφή, έμοιαζαν αν μη τι άλλο με
αποτύπωμα στην άμμο μίας επιθυμίας. Όταν η καρδιά σου είναι άδεια
από μικροπρέπειες, άγχος και ψέματα γεννοβολάς με τις πράξεις σου
μικρά νοητά παραμύθια όπου οι ήρωες του είναι οπτασίες στο φώς.
Τόσο μακριά βαδίζαμε μέχρι να φτάσουμε στο αλμυρό νερό, και να μας
γλείψει ένα γλυκό χάδι. Μπήκαμε γελώντας, και όχι χαμογελώντας όπως
είναι η προσποίηση της ενηλικίωσης.
Η μητέρα μας ήταν κοντά, με το βλέμμα της πάντα άγρυπνο
να προστατεύει τις κινήσεις μας.
Η διάθεση μας όμως ήταν τόσο ανατρεπτική, όσο η επιθυμία ενός παιδιού.
Τίποτα δεν λογάριαζε μπροστά της, παρά μονάχα την δίψα για παιχνίδι.
Την δίψα που τόσο λείπει σαν χρώμα στην ζωή ,όταν μεγαλώνουμε.
