Το αργόσυρτο ψιθύρισμα της νύχτας, μου πρόδωσε τα μυστικά της. Εκεί, ψηλά στον
ουρανό, μα τόσο χαμηλά στα πιο μακρόπνοα όνειρά μας απλώνεται το πιο όμορφο
φόρεμα της φύσης. Αστρόπλεκτο φαντάζει, με ουρά το φως του φεγγαριού, να
διαχέεται στις λαξεμένες γωνίες του μυαλού μας. Είναι πλάνη να πιστεύει κανείς ότι
έχει μαύρο φόντο.
Γιατί άσπρο είναι το χρώμα που πλάθεται στην αγάπη μας! Όσο
βαθιά κι αν φωλιάζει στην καρδιά. Μα η ομορφιά της νύχτας δεν είναι μόνο ένα
πέπλο. Είναι και η γοργόφτερη ματιά μας παντρεμένη τους μύθους που πλανώνται
στο άγγιγμά της. Επιθυμίες που θέλουμε να γίνουν πραγματικότητα, μα πώς;
Δύσκολα συνήθως ανασταίνονται, όπως και οι νεράιδες που παίζουν με τα ξωτικά
στο λιβάδι με τα ουράνια σώματα. Μία ευχή μόνο κάνω. Δώρο στη νύχτα να φέρω
τα δαχτυλίδια του Κρόνου και να με φιλήσει στο μάγουλο τόσο γλυκά, όσο η αχλή
που αφήνουν πίσω τους οι μετεωρίτες.
