Στην «Καραμελούπολη» που διασχίζω,
τα χρώματα διεξάγουνε την ρύθμιση
της κυκλοφορίας των γλυκισμάτων.
Η οικιστική της ανάπτυξη
έχει επιτευχτεί, χάρη στις αμέτρητες
ποσότητες ζάχαρης που έχουνε διατεθεί για τον
εν λόγω σκοπό. Για να είμαι ειλικρινής
βέβαια, δεν γνωρίζω ποιος την έχει θεμελιώσει ως κατασκευή.
Ο μύθος αναφέρει ότι ήταν οι
πόθοι των παιδιών, όταν βρίσκονταν
ενώπιον μιας βιτρίνας ζαχαροπλαστείου, ή στην κουζίνα
του σπιτιού τους όπου
η μητέρα μαγείρευε.
Οι απορίες καμιά φορά,
δεν είναι απαραίτητο να έχουνε
και απάντηση. Στον ουρανό διακρίνω τσίχλες να πετάνε,
σε μια διάταξη άναρχη όπου
δεν χωράει κανένα σχέδιο
πτήσης. Το σοκολατο-αυτοκίνητο, μου δεν εκπέμπει
καυσαέριο αλλά τετράγωνες
καραμέλες. Δεν υπάρχουν φτωχοί και
πλούσιοι αλλά ανυπόμονοι
και χορτασμένοι άνθρωποι, πριν την βρώση ενός γλυκίσματος.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, επειδή ο χρόνος εκεί δεν μετράται
σε δευτερόλεπτα, λεπτά και ώρες αποφεύγω να κάνω
σχέδια γιατί απλά δεν υφίσταται λόγος. Μονάχα θα επιθυμούσα
για να είμαι
ειλικρινής, να εγκατασταθώ μόνιμα στην πόλη αυτή , και να μην πηγαινοέρχομαι μεταξύ πραγματικότητας
και φαντασίας. Γνωρίζω όμως πολύ
καλά, ότι κάτι τέτοιο
είναι ανέφικτο να συμβεί.
Εκείνο που οφείλω να κάνω, είναι να απολαμβάνω
την ευκαιρία που μου
προσφέρει η έμπνευση μου, και να ματαιώνω
προς όφελος της δικής
μου ευχαρίστησης οτιδήποτε εκπέμπει απαισιοδοξία, και καταχνιά.
Γιατί στην τελική, η ζωή που
βιώνουμε
είναι σύντομη και δεν
χωράει η αναβλητικότητα.
