«Όπως γνωρίζεις, έχω πολλή δουλειά
αυτό το διάστημα», «Δεν μπορώ δυστυχώς, αν και θα ήθελα πολύ»,
«Ειλικρινά δεν γνωρίζω» είναι μόνο λίγες απ΄τις εκφράσεις των «φίλων» που έχουν ειπωθεί προκειμένου
να αποφύγουν την παρουσία
μου. Ευτυχώς όμως οι περισσότεροι από αυτούς, εξαφανίστηκαν πλέον απ΄την
μνήμη του μυαλού
μου ,και του κινητού τηλεφώνου μου.
Η ζωή συνεχίζεται, και το αντιλήφθηκα
ειδικότερα όταν έφθασα κατά την
διάρκεια της σε ένα κρίσιμο
σταυροδρόμι, όπου όφειλα
να κάνω διαπιστώσεις και επιλογές.
Έτσι και έπραξα. Δεν είχα την παραμικρή
αμφιβολία, ότι η καθημερινότητα
έχει ένα χαρακτήρα
συναλλαγής στο παζάρι των
συμφερόντων. Φυσικά όσο μεγαλώνεις και ωριμάζεις αντιλαμβάνεσαι, ότι εναπόκειται στην προσωπικότητα
ενός ανθρώπου το αν πρέπει να
συνεχίσει να πορεύεται,
δίπλα σε κάποιους ή μη.
Ότι χειρότερο φυσικά, είναι η «τοξικότητα»
που εκπέμπουν ,λόγω της αρνητικής
ενέργειας που διαχέει τις ενέργειες
τους. Αναποφάσιστοι, άτολμοι, καταπιεσμένοι
από απωθημένες συμπεριφορές, που δεν τους
επιτρέπουν να σκεφτούνε και να
πράξουνε με σύνεση, παρά κυριεύονται από εκδικητικότητα και μικροπρέπεια.
Έτσι λοιπόν
όλες αυτές τις σκέψεις, τις ενστερνίστηκα ειδικότερα ένα βράδυ, που η υγρασία «τρυπούσε» τα κόκκαλα
του σώματος μου, ενώ επέστρεφα προς το
σπίτι μου. Μπροστά μου είχε ξεκαθαρίσει ακόμα περισσότερο, η κατάσταση στο
περιβάλλον μου και δεν είχα καμία
αμφιβολία, για καμία απ΄τις αποφάσεις
που επρόκειτο να λάβω.
Όταν πορεύεται κανείς, μονάχα εμπόδια συναντάει. Αν δεν υπήρχαν
αυτά θα εξέλειπε το κίνητρο, ώστε να αποκτήσεις
εμπειρίες που είναι
ωφέλιμες, για να επανακαθορίζεις ανά τακτά
χρονικά διαστήματα, τους στόχους σου.
Ίσως ακούγομαι αιρετικός, αλλά ο αγώνας
που διεξάγεις καθημερινά έχει άγρια ομορφιά και δεν
θα ήθελα επ’ουδενί
να είναι διαφορετικά.
