Αγκαλιασμένοι
στην αιώρα, ενός μεγάλου νυχτερινού club της Θεσσαλονίκης
απολάμβαναν την μαγευτική θέα, που πρόσφερε ο χώρος.
Απέναντι απ΄τα μάτια τους, εκτείνονταν ο Θερμαϊκός
κόλπος όπου στα
κύματα του καθρεφτίζονταν το φως
του μαγιάτικου φεγγαριού.
Για λίγα λεπτά
της ώρας, παρά τον θόρυβο
που επικρατούσε λόγω της
πολυκοσμίας εκείνος την φιλούσε
στο μάγουλο, ενώ εκείνη είχε
«φωλιάσει» με το σώμα της μέσα στο
δικό του. Αναρωτιόταν και οι δύο, πόσο ομορφότερος θα ήταν
ο κόσμος αν
υπήρχε περισσότερη θετική
ενέργεια, στις καθημερινές πράξεις. Το άτομο να
ενεργεί για το κοινό
καλό, και να εκλείπουνε τα ιδιοτελή
κίνητρα προς όφελος
του άκρατου ωφελιμισμού.
Γρήγορα οι σκέψεις
παρέδωσαν την θέση τους, στην ερωτική διάθεση. Αυτή που ένωνε τις
καρδιές, και τις ψυχές
τους. Γιατί είχανε όσο
το δυνατόν περισσότερο την ανάγκη να
μοιράζονται τις στιγμές,
σαν να μην επρόκειτο
να υπάρξουν ξανά.
Αυτή εξάλλου είναι και η γοητεία της ζωής.
Να ξεπερνάει κανείς τον χρόνο, με αισιοδοξία. Γι’αυτό είχανε καταργήσει, την ώρα και
τα λεπτά. Τα δευτερόλεπτα
δε έμοιαζαν με
αιώνα. Είχανε αξιολογήσει την
σχέση τους, όχι με
το δούναι και
λαβείν αλλά με
το πόσο βαθιά, ήταν οι
ρίζες της, που πότιζαν
με αγάπη.
