Στα βήματα σου περπατώ, σαν σκιά του άλλου σου εαυτού. Γιατί οι λέξεις να μην περισσότερες από τα χρώματα του κόσμου; Μια βροχή από συναισθήματα και ταξίδια σε άλλες σφαίρες κοσμικές, που συναπαρτίζουν το σύμπαν;
Από το ον μιας γιορτής, γεννιέται η γλυκιά θλίψη, που κυνηγάει την ευτυχία. Στα όνειρα σου εκείνη η λαχτάρα, για φυγή από το σήμερα καθρεφτίζεται στην αναμονή. Τρέχει πιο γρήγορα από το φως, σκαρφαλώνει βουνά δύσβατα πιο ψηλά θαρρείς από τις χώρες αυτού του κόσμου. Μέχρι η επιθυμία να γίνει λουλούδι, και να ευωδιάσει το άρωμα του πόθου.
Στα βήματα σου περπατώ, σαν φως που έσμιξε με τους μύθους και με λίγες κουβέντες. Στο πλοίο ,στην μηχανή, στο αυτοκίνητο. Σε κάθε όχημα συμβατικό. Μα η «Φτερούγα», μοιάζει σαν τον Βελλεροφόντη. Σαν την σκέψη, που αστραπιαία διασχίζει το μυαλό πριν και μετά από εκείνο το δώρο το μονάκριβο, που λέγεται Ζωή.
Στον βυθό της θάλασσας, παρασύρθηκα σε κουβέντες με νεράιδες και δελφίνια που διασχίζουν τους ωκεανούς. Σε τραγούδια ναυτικών έγινα στίχος, που γυρεύω μια γη. Να γίνω ναυαγός της μονοτονίας. Να ανακαλύψω την έκπληξη και την αρμονία.
