Κυκλοφορούσε η φήμη εδώ και λίγες μέρες ,ότι ένας παράξενος γέροντας είχε εμφανιστεί στην μικρή πόλη. Έδινε την εντύπωση ότι ήταν ανεπηρέαστος, απ’ότι ακουγόταν για εκείνον. Γνώριζε πολύ καλά, ότι ο λόγος για την οποία ήταν τόσο ιδιαίτερη η παρουσία του δεν ήταν άλλος, από τους συνοδοιπόρους του.
Πολλά μικρά και μεγάλα ζώα, τον ακολουθούσαν πιστά και υπάκουαν άμεσα στις εντολές του. Κρατούσε ένα μπαστούνι, περιδιαβαίνοντας τους δρόμους και τις πλατείες γνωρίζοντας ότι τα βλέμματα των περαστικών, συνήθως τον διαπερνούσανε αδιάκριτα. Τα γαλάζια μάτια και η άσπρη γενειάδα του, συνδυάζονταν με φτωχικό ντύσιμο, αλλά αξιοπρεπές πάνω απ’όλα.
Κανείς δεν γνώριζε που έμενε. Η απορία των συμπολιτών του, λύθηκε σύντομα όταν με την συνοδεία των τετράποδων φίλων του, κατευθύνθηκε σε ένα λόφο έξω από την πόλη. Ήταν βράδυ αλλά δεν δίστασε, να βγάλει άξαφνα μια δυνατή κραυγή γεμάτη πόνο και απόγνωση.
«Που είναι οι άνθρωποι; Είμαι τόσο μόνος». Δεν ξαναφάνηκε ποτέ. Δεν τον γύρεψε κανένας.
