"Καραμελούπολη"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Στην  «Καραμελούπολη»  που  διασχίζω, τα  χρώματα  διεξάγουνε  την  ρύθμιση  της  κυκλοφορίας  των  γλυκισμάτων. Η  οικιστική  της  ανάπτυξη  έχει  επιτευχτεί, χάρη  στις  αμέτρητες  ποσότητες  ζάχαρης  που  έχουνε  διατεθεί  για  τον  εν  λόγω  σκοπό. Για  να  είμαι  ειλικρινής  βέβαια, δεν  γνωρίζω  ποιος  την  έχει θεμελιώσει  ως  κατασκευή.

Ο μύθος  αναφέρει ότι  ήταν  οι  πόθοι  των  παιδιών, όταν  βρίσκονταν  ενώπιον  μιας  βιτρίνας  ζαχαροπλαστείου, ή  στην  κουζίνα  του  σπιτιού  τους  όπου  η  μητέρα  μαγείρευε. Οι  απορίες  καμιά  φορά, δεν  είναι  απαραίτητο  να  έχουνε  και  απάντηση. Στον  ουρανό  διακρίνω  τσίχλες  να  πετάνε, σε  μια  διάταξη  άναρχη  όπου δεν  χωράει  κανένα  σχέδιο  πτήσης. Το  σοκολατο-αυτοκίνητο, μου  δεν  εκπέμπει καυσαέριο  αλλά  τετράγωνες  καραμέλες. Δεν  υπάρχουν  φτωχοί  και  πλούσιοι  αλλά  ανυπόμονοι  και  χορτασμένοι  άνθρωποι, πριν  την  βρώση  ενός  γλυκίσματος.

Σε  κάθε  περίπτωση  πάντως, επειδή  ο  χρόνος  εκεί  δεν  μετράται  σε  δευτερόλεπτα, λεπτά  και ώρες  αποφεύγω  να  κάνω  σχέδια  γιατί απλά δεν  υφίσταται λόγος. Μονάχα  θα  επιθυμούσα  για  να  είμαι  ειλικρινής, να  εγκατασταθώ  μόνιμα  στην  πόλη  αυτή , και  να  μην  πηγαινοέρχομαι  μεταξύ  πραγματικότητας  και φαντασίας. Γνωρίζω  όμως  πολύ  καλά, ότι  κάτι  τέτοιο  είναι  ανέφικτο  να  συμβεί. Εκείνο  που  οφείλω  να  κάνω, είναι  να  απολαμβάνω  την  ευκαιρία  που  μου προσφέρει  η  έμπνευση  μου, και  να  ματαιώνω  προς  όφελος  της  δικής  μου ευχαρίστησης  οτιδήποτε  εκπέμπει  απαισιοδοξία, και  καταχνιά.

Γιατί  στην  τελική, η  ζωή  που  βιώνουμε  είναι  σύντομη  και  δεν  χωράει  η αναβλητικότητα.

"Αγόγγυστα"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Είχε  μόλις  ολοκληρώσει  την  εργασία, στην  οικοδομή  όπου  εργαζόταν. Η  κούραση  ήταν  μεγάλη, καθώς  είχε  εκτεθεί  αρκετές  ώρες  στον  καυτό  ήλιο  του  Ιουλίου. Η  ζέστη  δε  ήταν  ανυπόφορη, και  ήταν  καταϊδρωμένος  σε  όλο  του  το  σώμα.

Όμως  παρά  τον  κόπο, ένιωθε  υπερήφανος  που  κέρδιζε  με  χίλιες  δυο  κακουχίες  το  ψωμί  του. Έπρεπε  να  θρέψει  την  σύζυγο, και  τις  δίδυμες  κόρες  του. Αυτό  το  κίνητρο  ήταν  το  μεγαλύτερο, ώστε  να  υπομένει  αγόγγυστα.

Ήδη  είχε  ξεκινήσει  να  βραδιάζει, και  δεν  έβλεπε  μπροστά  του  τίποτα  άλλο από  τον  δρόμο  που  κατευθύνονταν  προς  το  σπίτι  του. Απο  την  εφηβεία, τον  διέκρινε  η  τιμιότητα  και  γι’αυτό  ήταν  υπερήφανος. Γιατί  παρά  τους  πειρασμούς  της  ζωής εκείνος  είχε  επιλέξει, την  οδό  του  μυθικού  ημίθεου  Ηρακλή. Της  αρετής. Και  αυτό  μονάχα  τον  ενδιέφερε. Να  κοιμάται  ήσυχη  η  συνείδηση  του , γνωρίζοντας  ότι  πάνω  απ’όλα  τα  είχε  καλά με τον  εαυτό  του.

"Απόσταση""-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Μας  χωρίζει  μεγάλη  απόσταση. Εμένα  και  την  πραγματικότητα. Στην  ουσία  είμαι  παιδί θαρρώ  της  φαντασίας. Αυτάρεσκα  παραδέχομαι, ότι  κινούμαι  σε  άγνωστα  μονοπάτια  για  την  πλειονότητα  των  ανθρώπων. Όταν  αποτυπώνω  τις  σκέψεις  μου  στο  χαρτί, γνωρίζω  ότι  σύντομα  θα  τις  μοιραστώ  με  κάθε  πρόθυμο  κοινωνό, μίας  αχαρτογράφητης  γοητείας.

Η  απόδραση σε  άλλες  διαστάσεις ,ξέχωρα  απ΄τις  γνωστές είναι  ένα  ταξίδι  που  απαριθμείς  συνεχώς  νέες  στάσεις. Γιατί  αλλιώς  η  φυγή, δεν  θα ήταν απόλαυση αλλά ρεαλισμός. Στο κάτω  κάτω  της  γραφής, απογοητεύομαι  εύκολα  όταν  συνηθίζω  να  βιώνω  την  ίδια  κατάσταση, για  μεγάλο  χρονικό  διάστημα. Γυρεύω  το  κάτι  διαφορετικό. Αν  οι  ιστορίες  μου, άλλαζαν  τον  κόσμο θα  ήμουνα ευτυχισμένος. Όμως  αυτό  είναι  το  ζητούμενο, και  κάθε άλλο  παρά  εύκολο  είναι.

Ας  είναι  όμως. Πλάθω ιστορίες  και  γυρεύω  ως ανταμοιβή, μονάχα  το  χαμόγελο. Μια σιωπηλή  αποδοχή  ότι  είμαστε  πολλοί, όσοι  διαφέρουμε. Η  δύναμη  που  έχουμε, είναι  η  γιορτή. Αυτή  που  συμμετέχουμε ,της  επόμενης  καλύτερης  μέρας. Γιατί  η προηγούμενη, ήταν  ένας μικρός  θάνατος  που  δεν  θέλουμε, με τίποτα  να  θυμόμαστε. Εκείνη  η  κοινότυπη, συνηθισμένη  χωρίς  κανένα  σημείο  αναφοράς  για  το  μέλλον.

"Θετική ενέργεια"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Αγκαλιασμένοι  στην  αιώρα, ενός  μεγάλου  νυχτερινού  club  της  Θεσσαλονίκης απολάμβαναν  την  μαγευτική  θέα, που  πρόσφερε  ο  χώρος. Απέναντι  απ΄τα  μάτια  τους, εκτείνονταν  ο  Θερμαϊκός  κόλπος  όπου  στα  κύματα  του  καθρεφτίζονταν  το  φως του  μαγιάτικου  φεγγαριού.

Για  λίγα  λεπτά  της  ώρας, παρά  τον  θόρυβο  που  επικρατούσε  λόγω  της  πολυκοσμίας  εκείνος  την  φιλούσε  στο  μάγουλο, ενώ  εκείνη  είχε  «φωλιάσει»  με το  σώμα  της  μέσα  στο  δικό  του. Αναρωτιόταν  και  οι  δύο, πόσο  ομορφότερος  θα  ήταν  ο  κόσμος  αν  υπήρχε  περισσότερη  θετική  ενέργεια, στις  καθημερινές  πράξεις. Το  άτομο  να ενεργεί  για  το  κοινό  καλό, και  να  εκλείπουνε  τα  ιδιοτελή  κίνητρα  προς  όφελος  του  άκρατου  ωφελιμισμού.

Γρήγορα  οι  σκέψεις παρέδωσαν  την  θέση  τους, στην  ερωτική  διάθεση. Αυτή  που  ένωνε  τις  καρδιές, και  τις  ψυχές  τους. Γιατί  είχανε  όσο  το  δυνατόν  περισσότερο  την  ανάγκη  να  μοιράζονται  τις  στιγμές, σαν  να  μην  επρόκειτο  να  υπάρξουν  ξανά.

Αυτή  εξάλλου είναι  και  η  γοητεία  της  ζωής. Να ξεπερνάει  κανείς τον  χρόνο, με αισιοδοξία. Γι’αυτό  είχανε  καταργήσει, την  ώρα  και  τα  λεπτά. Τα  δευτερόλεπτα  δε  έμοιαζαν  με  αιώνα. Είχανε  αξιολογήσει  την  σχέση  τους, όχι  με  το  δούναι  και  λαβείν  αλλά  με  το  πόσο βαθιά, ήταν  οι  ρίζες  της, που  πότιζαν  με  αγάπη.

"Καλή τύχη"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Στην  ηλικία  των  38 χρόνων, αναγκάστηκες  να  μεταναστεύσεις  στο  εξωτερικό  ώστε  να  αναζητήσεις  καλύτερη  τύχη. Η  αξιοπρέπεια  σου, δεν  επέτρεπε  να  λειτουργήσεις  με  διαφορετικό  τρόπο, γι’αυτό  και  πήρες  μια  δύσκολη  απόφαση  μετά  από  πολλή σκέψη.

Ασφαλώς  δεν  είναι  εύκολη  η  φυγή  από  την  πόλη, και  την  χώρα  στην  οποία γεννήθηκες  και  ανδρώθηκες. Όμως  όταν  κάθε  βράδυ  επέστρεφες  στο  διαμέρισμα  χωρίς  να  έχεις  καμία  θετική  απάντηση  στις  αγγελίες  που  αναζητούσες  η  σύζυγος  ανέκφραστη  σε  κοίταζε  βαθιά  μέσα  στα  μάτια. Μέσα  στην  κοιλιά  της, μεγάλωνε  το  πρώτο  σου  παιδί  και  ως  μελλοντικός  πατέρας, όφειλες  να  σταθείς  στο  ύψος  των  περιστάσεων.

Αμέτρητες  φορές, δεν  κοιμήθηκες  απ΄την  αγωνία  σου. Ευτυχώς  ένας  φίλος  απ΄τον  στρατό  που  συνάντησες  τυχαία  στον  δρόμο, σου  πρόφερε  την  μεγάλη  ευκαιρία. Eπρεπε  να  πράξεις  αναλόγως, και  να  κυνηγήσεις  την  ευκαιρία. Όταν  με  αποχαιρέτησες  το  προηγούμενο  βράδυ  της  αναχώρησης  σου ,στο  τηλέφωνο  ευχήθηκα  δύο  κουβέντες.

«Καλή τύχη»

"Νέα ζωή"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Το  καλοκαίρι  ημερολογιακά, βρισκόταν  στα  μέσα  Ιούλη.  Η  Μ. ζούσε  μόνη  εδώ  και  χρόνια  στην  Περαία  της  Θεσσαλονίκης.

Είχε  επιλέξει  την  ησυχία, εξαιτίας  του  ταραχώδους  παρελθόντος  της. Είχε  ένα διαζύγιο  μετά  από  συνεχόμενα  προβλήματα  στον  γάμο και  η  ψυχική  της  υγεία είχε  κλονιστεί  σε  μεγάλο  βαθμό. Με  το  πέρασμα  των  ετών, κατόρθωσε  να  βρει  την  ισορροπία  που  επιζητούσε, και  να  διεκδικεί  το  δικαίωμα  για  νέα  ζωή  όσο  δύσκολο  και  αν ακουγόταν  αυτό.

Κάθε  βράδυ μέχρι τις  πρώτες  πρωινές ώρες, κατευθύνονταν  στην  παραλία και περπατούσε  κατά  μήκος  της. Εκεί  συζητούσε  με  ιδιαίτερο  τρόπο, με  τα  αστέρια. Είχε  την  πεποίθηση  ότι  από  εκεί  ψηλά  παρατηρούσανε  κάθε  πτυχή  της  καθημερινότητας  της. Δεν  είχε  την  αμφιβολία  βέβαια  ότι  αυτά, θα  έλυναν  τα  προβλήματα  της. Όμως ένιωθε, ότι  είχανε  γίνει  οι  καλύτεροι  φίλοι  της.

"Πλατεία Ναυαρίνου"-Συλλογή κειμένων "Μετάβαση"

 

Ο  καιρός  είχε  καλοκαιριάσει  για  τα  καλά. Η  ζεστή  αύρα  του  ήλιου, είχε  κυριαρχήσει  πάνω  απ΄την  Θεσσαλονίκη, και  ήταν  αρκετοί  εκείνοι  που  είχανε  ξεχυθεί  έξω  απ΄τα  διαμερίσματα  τους, προκειμένου  να  εντοπίσουνε  μια  μικρή  όαση  δροσιάς.

Ήταν  απόγευμα  και  ο  Γιώργος, ήταν  ανάμεσα  σε  αυτούς  που  βαδίζανε  κάθετα  την  πλατεία  Ναυαρίνου, στο  κέντρο  της  πόλης. Είχε  την  διάθεση, όπως  και  έπραξε άλλωστε  να  βιώσει  στιγμές  χαλάρωσης  καθότι  το  χρονικό  διάστημα  μετά  την  απόλυση  απ΄την  βιοτεχνία  όπου  εργαζόταν, πριν  έξι  μήνες , δεν  ένιωθε  ψυχολογικά  καλά. Είχε  αγοράσει  από  περίπτερο, ένα  μεγάλο  πλαστικό  κουτί  μπίρας  και  κάθισε  σε  ένα  παγκάκι.

Απ΄την  μία  προσπαθούσε  να  συγκροτήσει  ένα  σχέδιο, προκειμένου  να  βρει  νέα επαγγελματική  στέγη. Από  την  άλλη παρατηρούσε, τους  εκατοντάδες  συντοπίτες  που  διέσχιζαν  το  πλακόστρωτο  της  περιοχής. Άλλοι  μοναχικοί ,και  άλλοι  με  συντροφιά. Ήθελε  να  μιλήσει  σε  κάποιον, ώστε  να  εκφράσει  κυρίως  τους  καημούς  του. Να  μοιραστεί  συναισθήματα, που  τον  «έπνιγαν¨. Ξαφνικά ένιωσε έκπληξη. Απ΄τις λίγες  περιπτώσεις  το  τελευταίο  χρονικό  διάστημα, που  το  πρόσωπο  του  απέκτησε  την  σύσπαση  του  χαμόγελου.

-Γιάννη  εσύ  είσαι;

Το  βλέμμα  του  διασταυρώθηκε, με  εκείνο  ενός  ψιλόλιγνου  μελαχρινού  άντρα. Στην  αρχή εκείνος  εξέφρασε απορία  στην  ερώτηση  που  του  τέθηκε. Σύντομα  όμως  η  χαρά  ζευγάρωσε  και δεν άργησαν να αγκαλιαστούνε σφιχτά.

-Γιώργο  πόσα  χρόνια  έχω  να  σε  δώ! Χαθήκαμε  φίλε.

Μοιράστηκαν  το  παγκάκι, και  είχαν  την  διάθεση  να  συζητήσουνε.

-Τελευταία  φορά  που  βρεθήκαμε, ήταν στον  γάμο της  Γιώτας. Της  συμμαθήτριας  μας απ΄το σχολείο.

-Την  αλήθεια  λες. Εγώ  Γιάννη εργαζόμουν  στην  Αθήνα, ώσπου  πριν  από  λίγο καιρό  με  απολύσανε. Επέστρεψα  στην  πόλη  μας, και μένω σε ενοικιαζόμενο  σπίτι. Άνεργος γαρ, προσπαθώ  καθημερινά  να επιβιώσω.

-Λόγω  της  κρίσης, όπως  πολλοί  άλλωστε  ένιωσα  στο  «πετσί»  μου  την  αγωνία  και  τον  φόβο  της  επόμενης  μέρας. Δυστυχώς ακόμα  και  αυτή  την  περίοδο, που  εργάζομαι  σε  μία  μεγάλη  καφετέρια,  έχω  την  αίσθηση  ότι  σύντομα  θα  μου  ανακοινώσουν  την απόλυση  καθώς  στην  επιχείρηση  υπάρχουν  οικονομικά  προβλήματα.

Ο  Γιώργος  του  πρόσφερε την  μπύρα ,και  εκείνος  δεν  έχασε  την  ευκαιρία  αφού  τον  ευχαρίστησε  να  δροσίσει  τον  οισοφάγο  του.

-Το  μέλλον είναι  αβέβαιο, αν  και  πάντοτε αυτή  είναι  η  γοητεία  του. Το  άγνωστο.

-Δεν  διαφωνώ. Αρκεί  να  μας  χαμογελάσει, στην  ηλικία  που  διανύουμε. Εκείνη  η στροφή  στα  σαράντα  και  κάτι  που  βρισκόμαστε, μας «κλείνει» το  μάτι. Μας υπενθυμίζει  ότι  κάθε  νέα  μέρα, πρέπει  να  την  γευόμαστε  ως  το  μεδούλι  γιατί  δεν  θα  επιστρέψει.

Έμειναν  για  λίγο  σιωπηλοί. Δεν  αντάλλαξαν  κουβέντα  ξανά. Απλά  κοίταξε  ο  ένας  τον  άλλον. Αποχαιρετίστηκαν  χωρίς  να  μιλήσουνε. Γιατί  γνώριζαν  ότι  η  σιωπή, ήταν  ένα  ραντεβού  που  έκλεισαν  για  κάποια στιγμή. Εκείνη  την  κουκίδα  στην  συνέχεια  του  χρόνου.