Καλά Χριστούγεννα με υγεία!

 Χρόνια πολλά,με υγεία και τις καλύτερες μου ευχές για όλες και όλους!

"Παραμονή"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr

Γύρω  απ΄το  χριστουγεννιάτικο  δέντρο, ήταν  συγκεντρωμένη  όλη  η   οικογένεια της  Αμαλίας. Μαζί  με  τον  σύζυγο  της  τον  Σπύρο, και  τα  δυο  μικρά  παιδιά  τους την  Μαίρη  και  τον  Νίκο  περίμεναν  με  ανυπομονησία, είναι  η  αλήθεια  την  αλλαγή  του  χρόνου.

Δυσκολίες, προβλήματα, λύπες  μα  και χαρές περάσανε απ΄την «οθόνη» του μυαλού  της  ταχύτατα  μέσα  σε  λίγα  δευτερόλεπτα. Όλα  όσα  έζησε  δηλαδή  μαζί  με  τους  δικούς  της, αγαπημένους  ανθρώπους  όλους  τους  προηγούμενους  μήνες. Σφιγγόταν  η  ψυχή της, καθώς  δεν  γνώριζε αν  το  μέλλον  θα  ήταν  καλύτερο  ή  χειρότερο. Μέσα  της  βέβαια, φώλιαζε  μια  μικρή  σπίθα  που  ήλπιζε  ότι  θα  φουντώσει  σε  φλόγα, που θα  κατέκαιε  ότι  ήταν  μαύρο  και  άραχνο.

«11.59!Εξω  στο  μπαλκόνι, για  να  γιορτάσουμε  την  είσοδο  του  νέου  έτους» απευθύνθηκε  ο  Σπύρος  στα  άλλα  μέλη  της  οικογένειας. Έτσι  και  έγινε. Ο  ουρανός  ήταν  καθαρός  από  σύννεφα  και  σιγά  σιγά  η  αντίστροφή  μέτρηση  για  την  αλλαγή είχε ξεκινήσει. Έβλεπαν  τα  ρολόγια τους .Ο  ζωηρός  Νίκος, χοροπηδούσε  κρατώντας  ένα μπαλόνι.

«6,5,4,3,2,1».Ξαφνικά  ο  Θερμαικός κόλπος  φωτίστηκε  από  πυροτεχνήματα  και φωνές  από  τα  μπαλκόνια  των  πολυκατοικιών, διέσχισαν  μεμιάς  την  πόλη  της Θεσσαλονίκης  απ΄ακρη σε  άκρη. Οι  δυο  γονείς, φιλήθηκαν  στο  στόμα  και  έπειτα  έσφιξαν  στην  αγκαλιά τους, ασυνείδητα  τα  παιδιά. Η χαρά  ήταν ζωγραφισμένη  στα πρόσωπα όλων ,γι’αυτό  και  δεν  συνειδητοποίησαν  το  μπαλόνι  που  έφυγε  απ΄το χέρι  του  μικρού αγοριού. Ταξίδευε  ψηλά, και πάνω  στην  φουσκωμένη  από  αέρα  επιφάνεια ,του  έγραφε μία  πρόταση  από  μπλε  μαρκαδόρο.

«Γέρε  χρόνε  φύγε  τώρα, πάει  η δική σου  η  σειρά..»

"Απόμερα"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr

Το  κρύο  ήταν  τσουχτερό. Ήδη  εξάλλου  είχε  μπει  ο τελευταίος  μήνας  του  χρόνου  και  για  την  Θεσσαλονίκη, άρχισε  να  θυμίζει  επιτέλους  χειμώνας. Τον  ίδιο  καιρό  είχε  όμως  μέσα  του  και  ο  Μιχάλης.

Η  οικονομική  κατάσταση  του  δεν  ήταν  καλή, καθώς  ήταν  άνεργος  ένα  χρόνο. Οι  αντοχές  του  στον  ψυχολογικό  τομέα, εξαντλούνταν  και  δεν  ήταν  σε  θέση  να  κρίνει  και  να  αξιολογήσει  σωστά, λόγω  της  πίεσης  που  ένιωθε  το  τι  έπρεπε  να  πράξει. Πολλές  ήταν  οι  μαύρες  σκέψεις, που  διέσχιζαν  το  μυαλό  του  εκείνο  το  βράδυ που  καθόταν  απόμερα, στο  bar.Ήταν  Τετάρτη  βράδυ, και  καθόταν  μόνος  στο  πρώτο  μαγαζί  που  είχε  βρει  στην  έξοδο  του. Ούτε  η  μουσική, ούτε  το  ποτήρι  με  την  βότκα  που  αργόπινε, δεν  μπορούσαν  να  είναι  η  καλύτερη  παρέα.

Αυτό  ίσχυε, μέχρι  που  την  είδε. Το  πρόσωπο  της, ήταν  τόσο  φωτεινό  και  τα  πράσινα  μάτια  της  κατόρθωσαν,  να  του  «αιχμαλωτίσουν»  το  βλέμμα  μέσα  σε  λίγα  δευτερόλεπτα. Ήταν  μελαχρινή, και  είχε  δίπλα  της  μία  φίλη. Σύντομα  εκείνη  του  χαμογέλασε,  σημάδι  ότι  είχε  την  διάθεση  να  μιλήσουν.

Εκείνος  ήταν  αρχικά  ανέτοιμος, λόγω  κακής  διάθεσης. Έπειτα  όμως ,η  «άμυνα»  του  δεν  αποδείχτηκε  ικανή, για  να  σταματήσει  το  κέλευσμα  του  φτερωτού  θεού. Και  το   είχαν  ανάγκη  απ’ότι  φαινόταν  πολύ  και  οι  δύο.

"Φωτογραφική μηχανή"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr

Το  φθινόπωρο  είχε  “εισβάλλει”, στην  διάθεση  του. Ο  Νοέμβριος  υπενθύμιζε  με τον  καλύτερο  δυνατό  τρόπο, ότι  εκτός  από  την  εργασία  και  τις  λοιπές υποχρεώσεις  που  είχε  ο  Σταύρος, υπήρχε  και  ελεύθερος  χρόνος  στην  ζωή  του. Ειδικότερα  τα  Σαββατοκύριακα.

Φρόντιζε  με  σύμμαχο  την  μηχανή  μεγάλου κυβισμού  που  διέθετε  να πραγματοποιεί  κοντινές  εξορμήσεις  στην  Θεσσαλονίκη. Μόνος   ή  και  με  φίλους. Σε  μία  από  αυτές  είχε  στήσει  την  μικρή  σκηνή  του, μέσα  σε ένα καταπράσινο  δάσος  και  απολάμβανε  την  ησυχία  του  τοπίου. Διέσχιζε  κάθε εκατοστό  κρατώντας  την αγαπημένη  του  φωτογραφική  μηχανή, και  αποθανάτιζε  εικόνες  που  του  έλκυαν  το  ενδιαφέρον.

Όταν  βράδιασε ,παρατήρησε  τον  συννεφιασμένο  ουρανό  και  ήταν  σίγουρος  ότι θα  ξεσπούσε  βροχή. Δεν  πτοήθηκε  καθόλου. Παρά  τις  πρώτες  σταγόνες  που “φλέρταραν” με το  χώμα, εξακολουθούσε  να  αποθηκεύει  στιγμές  μέσα  στην  συσκευή  που  κρατούσε. Η  σύνθεση  τους, δεν  ήταν  τίποτα  άλλο  παρά  εικόνες  που  θα  ανέτρεχε στο  παρελθόν  για  να  του  υπενθυμίζουν, ότι  κάθε  εμπειρία  είναι  μοναδική  μέσα  στον  χρόνο.

 

"Διαφορετική μέρα"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr

 

Στο  διάλειμμα απ΄την εργασία, είχε την συνήθεια να καπνίζει ένα τσιγάρο έξω απ΄το γραφείο  της  εταιρείας. Και  πιο  συγκεκριμένα, στην  είσοδο  της  πολυκατοικίας  που  στεγαζόταν. Ως πολιτικός  μηχανικός, ήταν  “μετρημένος”, λιγομίλητος  και  αφοσιωμένος  στον  εκάστοτε  στόχο  που  είχε  θέσει.

Ανάμεσα  όμως  σε  εκείνους  τους  κύκλους  καπνού, θυμήθηκε  εκείνη  την  μουντή μέρα  ότι  ήταν  η  επέτειος,  του  ενός  χρόνου  χωρισμού, απ΄την  σύζυγο  του. Το  διαζύγιο  δεν  ήταν  εύκολη  υπόθεση. Για  τον  απλό  λόγο, ότι  οι  μικροεγωισμοί  σε  συνάρτηση  με την  καθημερινότητα  είχανε  φθείρει, εκείνο  τον  δεσμό αγάπης  που  είχανε  δημιουργήσει  αρκετά  χρόνια  πριν.

Ήταν  αργά  πλέον, και  γνώριζε  πολύ  καλύτερα  απ΄τον  καθένα  την  σκληρή  αλήθεια. Καμιά  φορά  αναρωτιόταν  με  το “αν”, το “ίσως”, και  το “γιατί”. Λεπτομέρειες  θα  έλεγε  κανείς. Γι’αυτόν  ήταν  η  ουσία. Και  η  πληγή  στην  ψυχή  δεν  επούλωνε  εύκολα.

"Σπασμένα φύλλα"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr

Η  ώρα  που  επέστρεψε  στο  σπίτι  απ΄το γραφείο, ήταν  η  αιτία  ώστε  να  συγκεντρώσει  τις  σκέψεις  του, οι  οποίες  σκόρπιες  απ΄την  ένταση  της  ημέρας  είχαν  μπει  έστω  δύσκολα  σε  μια  σειρά. Ο  Οκτώβρης  είχε  εμφανιστεί, και  ψήγματα  φθινοπώρου είχανε  φανεί. Το  αεράκι  που  φυσούσε, ήταν  δροσερό  και  σε  συνδυασμό  με την  ζέστη  που  επικρατούσε, θώπευε  τις  αισθήσεις  του.

Απ΄το  μπαλκόνι  του, στον  2^ο όροφο  της  πολυκατοικίας  που  διέμενε  παρατηρούσε  τον  μεγάλο  γαλάζιο  ουρανό, χωρίς  ίχνη  από σύννεφα  παρά  μονάχα  την  μεγαλοπρέπεια  του  ήλιου. Κάποια  στιγμή, το  βλέμμα  του  κέντρισε ένας  σωρός από  κιτρινοπράσινα  φύλλα  που  είχε  συγκεντρωθεί, λόγω  του  ανέμου  που  φυσούσε  ακριβώς  από  κάτω  του  στο  πεζοδρόμιο.

Τα  βήματα  των  περαστικών, του  θύμιζαν  πως  η  ζωή  είναι τόσο  εύθραυστη  όσο εκείνα. Γι’αυτό  και  όφειλε, να  αντιμετωπίζει  την  καθημερινότητα  σαν  τα  δέντρα. Να  δυναμώνει  τις  ρίζες  του, με  πράξεις  που  δεν  είναι  ασύμβατες  με την  κοσμοθεωρία  που  διατηρούσε. Όσα  και  αν  ήταν  τα  εμπόδια  που  θα  συναντούσε.

Υπογραφή βιβλίων του έργου που έγραψαν η Φένια Τσαγανάκη και ο Νίκος Βαρδάκας.Τίτλος :"Ταξίδεψα για να σε βρώ".Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 18.00-20.00