Το φθινόπωρο είχε “εισβάλλει”,
στην διάθεση του. Ο Νοέμβριος
υπενθύμιζε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ότι εκτός από
την εργασία και τις
λοιπές υποχρεώσεις που είχε ο Σταύρος, υπήρχε και ελεύθερος χρόνος στην
ζωή του. Ειδικότερα τα Σαββατοκύριακα.
Φρόντιζε με σύμμαχο την μηχανή μεγάλου κυβισμού που
διέθετε να πραγματοποιεί κοντινές εξορμήσεις στην Θεσσαλονίκη.
Μόνος ή και με φίλους.
Σε μία από αυτές είχε στήσει
την μικρή σκηνή
του, μέσα σε ένα καταπράσινο δάσος και απολάμβανε
την ησυχία του τοπίου.
Διέσχιζε κάθε εκατοστό κρατώντας την αγαπημένη του φωτογραφική
μηχανή, και αποθανάτιζε εικόνες που του
έλκυαν το ενδιαφέρον.
Όταν βράδιασε ,παρατήρησε τον συννεφιασμένο
ουρανό και ήταν σίγουρος
ότι θα ξεσπούσε βροχή. Δεν πτοήθηκε καθόλου. Παρά τις πρώτες
σταγόνες που “φλέρταραν” με το χώμα, εξακολουθούσε να αποθηκεύει στιγμές μέσα στην συσκευή που κρατούσε. Η σύνθεση τους, δεν ήταν τίποτα
άλλο παρά εικόνες που
θα ανέτρεχε στο παρελθόν
για να του
υπενθυμίζουν, ότι κάθε εμπειρία
είναι μοναδική μέσα
στον χρόνο.
