"Λιμπρέτο"

Φυσάει δυνατά, και η σκέψη μου κρυμμένη στα

βάθη του φόβου σε ζητάει. Κάτω απ΄τα κλαδιά του

δέντρου έγινα έρμαιο δικό σου, ερείπιο στα χαλάσματα

του κόσμου. Λιμπρέτο η απέλπιδη γαλήνη, φιλί απ΄την

ολόγιομη Σελήνη θαρρώ φωνάζει το όνομα σου.

Αλήθεια είναι οι στιγμές, που γίνονται ρωγμές στα ανέξοδα

διλήμματα του ερέβους σου.Και αν θές μην διστάζεις, κάψε το

όραμα που η σχέση μας ασθμαίνει.

Λιτανεία του χρόνου οι αναμνήσεις, το παρόν πραγματοποιεί με

εύμορφες απομιμήσεις. Χαμόγελα, βλέφαρα που ανοιγοκλείνουν

και λίγες όμορφες λέξεις. Λιμπρέτο, η ανώφελη αχτίδα των λόγων μας

μοιάζει το αύριο αιώνιο.

"Tέλος"

 Κάθε ιστορία έχει αρχή και τέλος. Όπως οι «Ιστορίες

της πόλης». Απλοί άνθρωποι, υποβάλλονται πάντα σε

δοκιμασίες από την ζωή, ως αντίβαρο στις λίγες χαρές

που γεύονται. Συνήθως συνειδητοποιούνε την λύπη, και

γυρεύουν ένα στήριγμα για να ξαποστάσουνε και να ξεκινήσουνε

τον αγώνα τους προς την λύτρωση.

Είναι μακρινός και κακοτράχαλος ο δρόμος που διαβαίνουν.

Αλλά εάν το πιστέψουνε βαθιά μέσα τους, διαπιστώνουνε ότι αξίζει

τον κόπο. Το αντίο στους ήρωες, που γύρω από αυτούς πλέκεται ο μύθος είναι το λιγότερο που μπορείς να ευχηθείς, όταν ως

παρατηρητής δένεσαι μαζί τους. Στο επανιδείν!

"Εντροπία"

 Ι)                     Τάξη

Αδράνεια  ζέχνει  η γιορτή  του κακού. Λιγόψυχοι

διαφεντεύουνε  την  καθημερινότητα  των ανθρώπων

δίχως να αχνοφαίνεται  η  ελπίδα. Και αναρωτιέσαι διαρκώς

όπως  ένα παιδί  που ψηλαφίζει  τον κόσμο.

Μονάχα  που οι απορίες  σου αποδεικνύονται  παράταιρες.

Οι  απαντήσεις  «πληρωμένες», όντας  είναι  φανάρι  στον

δρόμο  της  αλήθειας. Δικής  τους  κατάκτησης  η  γη, όπου

κυριαρχεί  η τάξη. Ατέρμονη  φαντάζει  η  επιθυμία για αλλαγή

μα  δύσκολα εκπληρώνεται. Είναι  η  έρημος εύφορη από

προσμονή, της  σύναξης  των πόθων. Μονολογείς  παρενοχλώντας

τα  δαιμόνια. Απαρασάλευτα  καυχιόνται, την  δύναμη που

διαθέτουν. Μέχρι  την  στιγμή, που  γεννήθηκε  η ιδέα. Η σπίθα

της  έμπνευσης  άναψε  την φωτιά που σιγοκαίει τα  ζιζάνια.

Εκείνα  που φυτρώσανε  δίπλα απ΄τα άνθη, στον  κήπο του καλού.

"Λάθος"

Ομοιάζει λάθος και είναι τρέλα, μα δίχως

άλλο δεν έχω ομπρέλα. Μόνος στον δρόμο

κρύο σκοτάδι και κατευθύνομαι σε αυτή πάλι.

Βροχής σταγόνες, θολές εικόνες μοιάζουνε οι

προθέσεις μου παιγμένες νότες.

Της μουσικής οι ήχοι φτάνουν, πίσω απ΄την πόρτα

προέρχονται. Τα πλήκτρα αγγίζει στο πιάνο και με

μαγεύει, κάπου στο όνειρο με ταξιδεύει. Θέλω να μπω

στο σπίτι μέσα, για να ιδώ την πριγκηπέσα. Μα μοιάζει κόπος

μάλλον χαμένος, δίχως κουβέντα απονενοημένος. Ζωής συγκρίσεις

οι λάθος κρίσεις είναι αυτές που μας διέπουν.

Ανδρός ανάγκη η τέλεια αγάπη, της γυναικός μια αυταπάτη.

"Ζουζού"

Μαζί της απ΄την κορυφή του λόφου ατενίζουμε, τον

ορίζοντα που αγκαλιάζει το γκρίζο επιτραπέζιο παιχνίδι

που μοιάζει η πόλη. Απλώνεται μπροστά μας ένα μωσαϊκό τσιμεντένιων κατασκευών, διαφόρων

σχημάτων. Ορθογώνια, τετράγωνα, μερικές φορές και κυκλικά.

Σπρώχνει το μικρό κεφάλι της, κάτω απ΄την μασχάλη μου ενώ

νιώθω την αναπνοή της.

Η θέα της πόλης παρέα με την μικρή μου κόρη την «Ζουζού», είναι μοναδική. Δείχνει το

αεροπλάνο που διασχίζει τον ουρανό και σιωπηλά μοιραζόμαστε

ένα χαμόγελο. Δεν έχω διάθεση να επιστρέψω στο διαμέρισμα μου.

Είναι μια μικρή φυλακή, και η απόδραση μου για λίγες ώρες είναι

λυτρωτική για την διάθεση μου. Όσο γίνεται πιο μακριά, μαζί με

την Ζουζού.

"Κίβδηλη λάμψη"

Η νύχτα αυτή φοράει το πέπλο της, κεντημένο

από αστέρια. Κίβδηλη η λάμψη τους, όπως τα λόγια

της. Και είχες όνειρα να διαβείτε.

Υποσχέσεις που σύντομα ξεχαστήκανε, σαν ανοιγόκλεισαν

τα μάτια. Σιγά σιγά ξημερώνει, ο ήλιος την μέρα φανερώνει.

Το φώς αντικαθιστά το σκοτάδι, η φενάκη αποδείχθηκε σύντομη.

"Τίμιος γίγαντας"-14/6/1987

Ήμουν πεσμένος στα γόνατα, μπροστά απ΄ την τηλεόραση στο σαλόνι του σπιτιού. Είχα σφίξει τις γροθιές μου μόλις ο Καμπούρης κέρδισε το φάουλ από τον σοβιετικό αντίπαλο. Απέμεναν 4 δευτερόλεπτα για να λήξει η 5λεπτη παράταση αλλά στα μάτια ενός 11χρονου έμοιαζαν αιωνιότητα. Οι γονείς μου ένιωθαν την ίδια αγωνία με μένα, αλλά ήταν δύσκολο να την κρύψουνε. Ο Φάνης, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και οι
άλλοι παίχτες της εθνικής ομάδας σήκωναν ασυνείδητα μια ολόκληρη
χώρα στους ώμους τους. Κάθε βολή που ευστόχησε ο “τίμιος γίγαντας”, ήταν ένα βήμα πιο κοντά στήν ιστορική νίκη. Όμως τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμα. Γιούχαρα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου στην τελευταία επίθεση που πραγματοποιήσανε οι αντίπαλοι. Το άστοχο σούτ του Γιοβάισα, ήταν αρκετό ώστε να “πετάξω” κυριολεκτικά μέχρι τα ουράνια. Έκλαψα γιατί κάθε φράση του Φίλιππα Συρίγου που
μετέδιδε τον αγώνα ήταν η πιο όμορφη αθλητική περιγραφή που αποτυπώθηκε ποτέ στο θυμικό μου. Τι νύχτα μαγική!