Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

"Τίμιος γίγαντας"-14/6/1987



Ήμουν πεσμένος στα γόνατα, μπροστά απ΄ την τηλεόραση στο σαλόνι του σπιτιού. Είχα σφίξει τις γροθιές μου μόλις ο Καμπούρης κέρδισε το φάουλ από τον σοβιετικό αντίπαλο. Απέμεναν 4 δευτερόλεπτα για να λήξει η 5λεπτη παράταση αλλά στα μάτια ενός 11χρονου έμοιαζαν αιωνιότητα. Οι γονείς μου ένιωθαν την ίδια αγωνία με μένα, αλλά ήταν δύσκολο να την κρύψουνε. Ο Φάνης, ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και οι
άλλοι παίχτες της εθνικής ομάδας σήκωναν ασυνείδητα μια ολόκληρη
χώρα στους ώμους τους. Κάθε βολή που ευστόχησε ο “τίμιος γίγαντας”, ήταν ένα βήμα πιο κοντά στήν ιστορική νίκη. Όμως τίποτα δεν είχε τελειώσει ακόμα. Γιούχαρα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου στην τελευταία επίθεση που πραγματοποιήσανε οι αντίπαλοι. Το άστοχο σούτ του Γιοβάισα, ήταν αρκετό ώστε να “πετάξω” κυριολεκτικά μέχρι τα ουράνια. Έκλαψα γιατί κάθε φράση του Φίλιππα Συρίγου που
μετέδιδε τον αγώνα ήταν η πιο όμορφη αθλητική περιγραφή που αποτυπώθηκε ποτέ στο θυμικό μου. Τι νύχτα μαγική!