Επιθυμούσε να φωνάξει δυνατά ,με όλη την δύναμη της ψυχής του. Να αναδείξει την χαρά που ένιωθε, σε όλο της το μεγαλείο. Ο λόγος ήταν απλός. Λίγη ώρα πριν και μετά από μόχθο αρκετών μηνών, είχε ολοκληρώσει την συγγραφή ενός μυθιστορήματος.
Η θεματολογία αφορούσε το ατύχημα που είχε με την μηχανή του πριν δύο χρόνια και ήταν η αιτία, να παραμείνει για ένα μεγάλο διάστημα στην αναπηρική καρέκλα, προτού υποβληθεί σε μια πετυχημένη «λεπτή χειρουργική επέμβαση» και είναι σε θέση να περπατήσει ξανά. Εκεί περιέγραφε πώς η περιπέτεια αυτή, όσο επώδυνη και αν ήταν δεν του είχε στερήσει επ’ουδενί την όρεξη και την αγάπη για την ζωή. Χάρη στην συμπαράσταση της συζύγου του Αγγελικής και των δύο έφηβων παιδιών τoυ ,Μαρίας και Γιώργου αντιμετώπισε την κατάσταση με επιμονή και μοναδική θέληση. Η ενέργεια που εξέπεμπε, ήταν καταλυτική ώστε να επηρεάσει τον τρόπο σκέψης των συνανθρώπων του, απέναντι στην αντιμετώπιση των προβλημάτων που είχανε.
Στο μεγάλης έκτασης πόνημα του, πρέσβευε με ακλόνητα επιχειρήματα ότι κάθε εμπόδιο, είναι αντιμετωπίσιμο όταν κάποιος ανοίγει τους ορίζοντες της σκέψης του. Αγνοούσε επιδεικτικά την μιζέρια και την μικρότητα.
Ως επίλογο στο βιβλίο, είχε τοποθετήσει μία φωτογραφία. Αυτόν μαζί με την οικογένεια του, και τρείς πιστούς φίλους να κρατάνε πολύχρωμα, μικρά τετράγωνα χαρτόνια και να σχηματίζουνε μία λέξη.
«ΕΠΙΜΟΝΗ»
