Βολτάριζε κατά μήκος την παραλία της Αρετσούς στην Θεσσαλονίκη, και ο παφλασμός των κυμάτων , ξεπροβόδιζε την διάθεση του. Οι σκέψεις είχαν παραμεριστεί και έδωσαν χώρο, στην «διαφυγή». Εκείνο το αλλόκοτο συναίσθημα που όλοι αγαπούνε ιδιαίτερα, μα δεν το εκδηλώνουν εύκολα.
Το θυσιάζουνε προς τιμήν της λογικής. Κάποια στιγμή κάθισε οκλαδόν στην άμμο, δίπλα στο απέραντο γαλάζιο. Η μυρωδιά της αλμύρας τον ξυπνούσε κάθε λογής αναμνήσεις. Προσωπικές, ευχάριστες μα και δυσάρεστες. Κατανοούσε με τον πιο αφοπλιστικό τρόπο, ότι κανείς δεν μπορεί να υπερβεί αυτή την δογματική αρχή.
Πολύ περισσότερο φρονούσε, ότι ένας άνθρωπος είναι κόκκος άμμου. Και από αυτή την κυνική πραγματικότητα, μονάχα με ένα υπερβατικό ταξίδι κανείς μπορεί να ξεφύγει. Οι γλάροι φτερούγιζαν σε κοπάδια, πάνω απ΄την επιφάνεια της θάλασσας και το κρώξιμο, που τον επανέφερε στον πραγματικό χρόνο.
Εκείνον που δεν του προσέδιδε χρώμα και διάθεση, μα άγχος για το αύριο.
Την ίδια στιγμή όμως, η ελπίδα πετάριζε δίπλα του υπενθυμίζοντας ότι κάθε επόμενη μέρα, δεν μοιάζει με την προηγούμενη αλλά είναι μία νέα πρόκληση για προσωπικό αγώνα. Με περισσότερη ένταση και αποφασιστικότητα, προκειμένου να πετύχει τους στόχους του.
