( Ο Αγησίλαος και ο Νώντας, είναι δύο μεσήλικες άστεγοι που μοιράζονται ένα εγκαταλειμμένο διώροφο λεωφορείο.)
-Αγησίλαος: Aγαπητέ Νώντα, αν και γνωρίζεις ότι εκ παραδρομής γίναμε φίλοι δεν αμφιβάλλω ότι γρήγορα θα μαλώσουμε.
-Νώντας: Γιατί το λες αυτό; Yπάρχει κάποιος λόγος;
(O Αγησίλαος βρίσκεται στο τιμόνι του οχήματος, ενώ ο συγκάτοικος στην θέση του συνοδηγού πίνοντας νερό από ένα μικρό μπουκάλι.)
-Σήμερα το πρωί ανακάλυψα, ενώ σκούπιζα τον διάδρομο του ορόφου μου πεταμένη μια άδεια σακούλα. Δεν έχουμε συμφωνήσει ,ότι τα σκουπίδια θα τα τοποθετούμε στο μικρό βαρέλι που έχουμε γι’αυτό τον σκοπό έξω απ΄το λεωφορείο;
(O Nώντας χαμηλώνει το βλέμμα του.)
-Η αλήθεια είναι ότι ήμουνα «αφηρημένος» εκείνη την στιγμή, γιατί έβλεπα το ηλιοβασίλεμα που ήταν πολύ όμορφο.
-Δεν μου αρέσουνε τα ψέματα, και ιδιαίτερα όταν αυτός που τα λέει συγκατοικεί μαζί μου.
-Δυστυχώς ήταν μαύρη η στιγμή που ψάχναμε να βρούμε ο καθένας ξεχωριστά στέγη και καταλήξαμε στην ίδια επιλογή. Ας είναι όμως! Μπορεί να βρω καλύτερο χώρο ώστε να μείνω.
-Μήπως κάποιο ρετιρέ ουρανοξύστη; H’ το παλάτι του μαχαραγιά; Xαχα!
(Ο Νώντας σκυθρωπιάζει και ενοχλημένος φανερά, αποχωρεί απ΄την θέση του.)
-Ήρθε η ώρα για να κατευθυνθώ στον πάνω όροφο. Δεν θέλω να θυμώσω. Γι’αυτόν τον λόγο θα διαβάσω μια εφημερίδα που βρήκα στα σκουπίδια.
-Αν είναι σημερινή, μην ξεχάσεις να μου την δανείσεις έπειτα. Επιθυμώ να γνωρίζω τι συμβαίνει στην χώρα μας, και το εξωτερικό.
-Ελπίζω εκτός απ΄την καθαριότητα που μας απασχόλησε σήμερα ,να μην υπάρχουν δυσάρεστα νέα περισσότερα από αυτά που βιώνω στο λεωφορείο.
-Ποτέ οι ευχάριστες καταστάσεις δεν είναι περισσότερες απ΄τις δυσάρεστες. Απλά έχει αξία ότι τις γεύεσαι πιο έντονα απ΄τις άλλες.
-Συμπαντική ισορροπία φίλε μου!
