Παιχνίδια να έμοιαζαν οι πόλεις, και οι άνθρωποι ποτέ
να μην μεγάλωναν. Παιδιά να παρέμεναν, στης ανεμελιάς
την θάλασσα να κολυμπούσανε. Οι πολυκατοικίες να ήταν
πύργοι με ιππότες και πριγκίπισσες, και οι δράκοι να φοβόταν
του παραμυθιού το τέλος.
Τραμπάλα οι διασταυρώσεις να ένωναν τις διαθέσεις των διαβατών.
Μα πιο πολύ τα δέντρα να πλημμύριζαν την πόλη, με πράσινο χρώμα
και να κάλυπταν την γκρίζα θωριά των κτιρίων. Κούνιες να στηθούνε
στα κλαδιά και η διάθεση κέφι να γίνει. Φώς ημέρας τα παιχνίδια να
διασκορπίσουνε το σκοτάδι, που ως δόλος οδηγεί τις πράξεις των ενήλικων.
