Είναι πλέον παραδεκτή η αντίληψη, ότι στην καθημερινότητα των
συνανθρώπων μας η ελπίδα, η αισιοδοξία και η φωτεινή πλευρά της
ζωής έχουνε υποχωρήσει σε σημαντικό βαθμό, μπροστά στην επέλαση
της φτώχιας και της εξαθλίωσης.
Δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσει κάποιος, ότι τα προβλήματα που μαστίζουνε
την κοινωνία μοιάζουνε με βρόγχο στον λαιμό ενός ατόμου. Ειδικότερα δε όταν δεν
μπορεί να αντιμετωπίσει επ’ουδενί την πραγματικότητα την οποία βιώνει. Τα
στατιστικά στοιχεία όσον αφορά τις αυτοκτονίες, τον αλκοολισμό, και την χρήση
ναρκωτικών είναι αδιάσειστος μάρτυρας μιας κοινωνίας ,η οποία ως άλλο καράβι
έχει εξοκείλει της πορείας του.
Στον κόσμο των ψυχρών αριθμών, πρέπει να προστεθούνε και μεγέθη μη μετρήσιμα
όπως η μοναξιά, η κατάθλιψη και η εσωστρέφεια .Η επιλογή που συνειδητά πρέπει να
ορθωθεί ως τείχος απέναντι σε αυτή την δυστοπική εικόνα δεν είναι άλλο από μια γιορτή.
Προσκεκλημένοι σε αυτή την άτυπη εκδήλωση εξωστρέφειας είναι οι καταπιεσμένες
επιθυμίες και οι ανολοκλήρωτες χαρές.
Χώρος τέλεσης της δεν θα είναι ένα νυχτερινό μαγαζί ή ένα σπίτι, αλλά ο εαυτός μας. Και
ειδικότερα τα τρίσβαθα της ψυχής, όπου εκβάλλουνε τα απόνερα της καρδιάς, ενώ τα
καράβια της προσμονής πλέουν στα πελάγη της ελπίδας. Όπου τα πανιά φουσκώνουν
από τον ούριο άνεμο της αλλαγής, δρομολογημένη ανατολή μιας νέας ζωής.
