Ονειρεύτηκα πώς είχα για προσκεφάλι τον ουρανό. Ο πλανήτης
που μεγάλωνα ήταν ένας πίνακας ζωγραφικής ,όπου κάτω απ΄το σώμα
μου ομόρφαινε τα ταξίδια «διαφυγής» μου. Όλα τα χρώματα συνδυάζονταν
αρμονικά σαν ορχήστρα μουσικής όπου τα διεύθυνα ως μαέστρος. Ακριβό
δώρο η ζωή όταν αποφασίζεις να την απολαμβάνεις στην ουσία της.
Ονειρεύτηκα ότι οι άνθρωποι, δεν είχανε πλέον αδυναμίες. Είχανε εξαλείψει
κάθε διαχωριστική γραμμή στην επικοινωνία μεταξύ τους, και απολάμβαναν
την συντροφιά της παρέας. Δύναμη φάνταζε η πρόθεση να δημιουργήσουνε
νέες συνθήκες διαβίωσης, δίχως φτώχια, εξαθλίωση και μίσος. Θυσίασαν τον φόβο
δεμένο πάνω στα ξύλα που έκαιγαν απ΄την φωτιά της εξωστρέφειας.
Ονειρεύτηκα ότι η προηγούμενη μέρα είναι το σκοτάδι .Ο ήλιος έδυσε και στην θέση του
γεννήθηκε το φεγγάρι. Δίπλα του τα αστέρια διέσχιζαν τον δρόμο, που διάνοιξαν οι
ενδόμυχες ελπίδες. Είχανε μορφή μωρού, και ήταν για το ψέμα παγίδες.
