"Γένεση".

Θα έρθει μια μέρα, που ο κύκλος μας δεν θα έχει

πρόσθεση παρά μόνο αφαίρεση.

Θα τέμνεται από ανθρώπους, που θέλουν να ξεδώσουν

με ένα ποτήρι κρασί.

Θα επιλέγουμε την ζωή μας, και δεν θα μας ενσωματώνει

ως γρανάζια στην μηχανή.

Ασώματοι θα βαδίζουμε μπρός στα μάτια τους, σέρνοντας

ψυχή και λωρίδες ελπίδας.

Θα δηλώνουμε παιδιά, που μας γέννησε το πέρασμα μιας

φευγάτης σκέψης. Μια λάμψη στο σκοτάδι της άνευρης πόλης.

"Παλμός"

Πάλλονται οι χτύποι της καρδιάς του ήλιου, ενόσω

κινείται η φθορά του χρόνου. Επαφίεμαι στην ηχώ της

μοναδικής κίνησης του μοιραίου.

Το αναπόφευκτο δεν αναγνωρίζει συναισθήματα, παρά

τα γεννάει ως μητέρα των διαστάσεων.

Μπλε και μαύρο, απορροφούν το φώς στο ταξίδι

που επιζητάει η κοσμική απόδραση.

"Πλάνη"

Στο βάθος διέκρινες ένα καράβι, να καταφθάνει

στο λιμάνι. Θαρρείς πλάσμα απόκοσμο, που ξεχύθηκε

απ΄την άβυσσο και άπλωσε κάθε στοιχείο πραγματικότητας.

Ωσότου αντιλήφθηκες την αλήθεια. Ήταν ένα όνειρο μέσα

στο όνειρο σου.

"Πειρατικό"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο tetartopress.gr

Στο  πειρατικό  που  διαπλέει  τις  θάλασσες  των  ονείρων μου, καπετάνιος ορθώνεται  ο  πόθος  μου  ανάμεσα  στους  ναύτες. Νέα  λιμάνια  να προσαράξει  το καράβι, αόρατο  ταξιδεύοντας  απ΄τα  μάτια  των  ανθρώπων .Να  αναζητήσει ανοιχτόμυαλους, που  όταν  ακούσουν  τις  ιστορίες  του  παρελθόντος, δικό  τους ξύλινο  πόθο  να  ρυμουλκήσουν  και να  παλέψουν  με το άγνωστο και τα  κύματα.

Τις  νύχτες  που οι  γοργόνες  με  το  τραγούδι  τους  σαγηνεύουνε  τις  φάλαινες  και το  σεληνόφως  θέλω  να αιχμαλωτίσω,  και ως  λάφυρο στο  παζάρι  της ερήμου  να το  ανταλλάξω  με μια  μαγική  πόλη. Εκεί  που επιθυμώ  ανάμεσα  στους  συμπολίτες  να  απαγγείλω  παραμύθια, απ΄τις μάχες με τους  στενόμυαλους  μιας άλλης  εποχής. Οι  λέξεις  μου  να οικοδομήσουνε  έναν  νέο  κόσμο, όπου  η αγάπη θα  συντροφεύει  το αύριο  δίχως  διακρίσεις, δίχως  βαρίδια  που συντηρούνε τάξεις  ανθρώπων.

Πλουσίους  και  φτωχούς. Προνομιούχους  και  απόκληρους.

"Xαμόγελο"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο koukidaki.gr.

Ένιωθε η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Την ζήλευαν άνδρες και γυναίκες. Θαρρείς προικισμένη από ένα σπάνιο χάρισμα, που σίγουρα εκλείπει απ΄την εποχή μας. Το χαμόγελο.

Η καθημερινότητα της, έβριθε περιστατικών κατά τα οποία γίνονταν δέκτης ευμενών σχολίων για την ικανότητα, να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που συναντούσε χωρίς παράπονο παρά μονάχα με θετική ανταπόκριση. Απ’τα εφηβικά χρόνια της, είχε μεγαλώσει μόνη καθώς είχε χάσει τους δύο γονείς σε ένα φριχτό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η εν λόγω εμπειρία, για λίγο καιρό της είχε κλονίσει την ψυχολογία, και πίστευε ότι δεν είχε καμία τύχη πλέον στην ζωή. Βίωνε ένα μαύρο σκηνικό ,που έκρυβε κάθε θετική σκέψη και τροφοδοτούσε, μονάχα θλίψη και απόγνωση.

Σύντομα όμως αντιλήφθηκε ότι είχε δύο επιλογές. Η’ να συνεχίσει να φθείρετα ι στην κινούμενη άμμο της εσωστρέφειας, ή να παλέψει με όλες τις δυνάμεις για να διαβεί τον μακρύ δρόμο του αύριο. Επέλεξε το δεύτερο. Κάθε μέρα, ήταν ένας νέος αγώνας όπου πολλές φορές έκανε ένα βήμα μπροστά, αλλά τα λάθη της την έσερναν προς τα πίσω. Η διαδικασία όμως αυτή, την γοήτεψε όσο και αν ακούγεται παράδοξο.

Συνειδητοποίησε ότι τίποτα δεν χαρίζεται ,παρά μονάχα κερδίζεται. Έτσι λοιπόν, με την πάροδο του χρόνου «θωρακίστηκε» με υπομονή, και ένα ανεξάντλητο χαμόγελο που προβλημάτιζε τους κακοπροαίρετους, αλλά πρόσφερε δύναμη και θάρρος στους καλοπροαίρετους. Δεν θα άλλαζε για κανένα λόγο, την κοσμοθεωρία της και αισθάνονταν περήφανη γι’αυτό.

"Ανοιξη"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr.

Ο κήπος στην μικρή αυλή του, ήταν ένα καταφύγιο σκέψεων. Αγαπούσε να φροντίζει τα λουλούδια και τα κάθε λογής φυτά που ομόρφυναν τον χώρο. Η μονοκατοικία ήταν αρκετά μεγάλη, ώστε να στεγάζει την παρουσία του. Πολύ δε περισσότερο, την μοναξιά που ένιωθε, καθώς δεν είχε οικογένεια. Όμως ήταν εξοικειωμένος με αυτή την κατάσταση, και κάθε που αντιλαμβάνονταν ότι αποχρώσεις του μαύρου, τον περικύκλωναν δραπέτευε μονομιάς κατευθυνόμενος, προς έναν άλλο κόσμο σε απόσταση μερικών μονάχα βημάτων.

Εδώ και λίγες μέρες, ο συνταξιούχος κύριος Γιάννης απολάμβανε τα πρώτα σκιρτήματα του ανοιξιάτικου καιρού. Σαν ερωτευμένος έφηβος ,διατράνωνε το μέγεθος της ικανοποίησης του, απολαμβάνοντας τον πρωινό καφέ παρέα με τα κελαηδίσματα των πουλιών, και τις ευωδίες που ανέδυε ο κήπος.

Η οικία του ήταν λίγο έξω από την πόλη, και αυτό ήταν πλεονέκτημα καθώς απέφευγε την επαφή με τον θόρυβο των οχημάτων και την πολύβουη παρουσία των συνανθρώπων του. Η μόνη συντροφιά που είχε ήταν μια γάτα την οποία φρόντιζε ώστε να μην της λείπει τίποτα, και την αγαπούσε ιδιαίτερα. Πέρα από αυτό όμως, δεν είχε άλλη επιδίωξη για κοινωνική επαφή. Η αλήθεια είναι ότι η μακρόχρονη πείρα του, τον είχε συμβουλέψει ότι μόνος πιστός φίλος του ήταν οι αναμνήσεις καλές και κακές.

Το ρυτιδωμένο πρόσωπο του, και τα ροζιασμένα χέρια υποδήλωναν το πέρασμα του χρόνου . Το μάταιο ενός αγώνα που είχε διεξάγει .Η άνοιξη όμως ήταν αρκετή, ώστε να του υπενθυμίσει ότι είχε διαδεχτεί τον χειμώνα. Εκείνον της ψυχής του.

"Οργάνωση"-("Δύο άσπονδοι φίλοι").

(Ο Αγησίλαος και ο Νώντας , βρίσκονται στον πάνω όροφο του λεωφορείου παρέα με την Ελπίδα. Είναι αργά βράδυ, και παρά το γεγονός ότι ο Μάρτιος έχει κάνει «ποδαρικό» επικρατεί δριμύ ψύχος.)

-Οφείλω φίλε μου Νώντα να παραδεχτώ, ότι το διαμέρισμα σου είναι πολύ καθαρό. Σε αντίθεση με το δικό μου, το οποίο έχω παραμελήσει εντελώς τον τελευταίο καιρό.

-Ευχαριστώ για την παραδοχή σου. Πρέπει να γνωρίζεις , ότι από παιδί αγαπούσα ιδιαίτερα την οργάνωση. Ήθελα να τακτοποιώ τις υποθέσεις μου, και να ελέγχω κάθε λεπτομέρεια που τις αφορούσε. Βέβαια με την πάροδο του χρόνου, είχα κάποιες ατυχίες οι οποίες με οδήγησαν πλέον, στο να μοιραζόμαστε το ίδιο λεωφορείο.

(Ο Αγησίλαος σιωπά για λίγο, και είναι σκεπτικός. Σύντομα σπάει την σιωπή του.)

-Είμαι ατημέλητος, και αυτό μου έχει κοστίσει αρκετά. Η αλήθεια είναι ότι βασίζομαι πάνω στους άλλους, και δεν λαμβάνω πρωτοβουλίες για οποιοδήποτε θέμα.

-Η αναποφασιστικότητα είναι σύμπτωμα ανθρώπων, με παθητική συμπεριφορά. Ασφαλώς στην ζωή, όταν είσαι πεισμωμένος και σίγουρος για τις αποφάσεις που λαμβάνεις, μπορεί να κάνεις λάθη. Αστοχίες κοινώς. Όμως είναι προτιμότερο απ΄το να μην έχεις την δύναμη να βαδίσεις μπροστά.

-Συμφωνώ μαζί σου. Άλλωστε οι πετυχημένοι, αυτή την διαδικασία ακολουθούν πιστά. Βέβαια δεν ανήκω σε αυτούς, και οφείλω να το παραδεχτώ.

(Η Ελπίδα «λαγοκοιμάται» και ο Νώντας την παρακολουθεί χαμογελώντας.)

-Σε κάθε περίπτωση πάντως, πρέπει να παλέψουμε μαζί ώστε να ξεφύγουμε από αυτό το αδιέξοδο που βρισκόμαστε. Η καλλιέργεια των οπωροκηπευτικών είναι ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, και τους επόμενους μήνες που ο καιρός θα βελτιωθεί θα είναι η ευκαιρία, ώστε να σταθούμε στις δυνάμεις μας.

(Σφίγγουν τα χέρια, ενώ η Ελπίδα τους πλησιάζει και γαβγίζει.)

-Νιώθει χαρούμενη που μας ακούει αισιόδοξους.

-Χαχα! Έτσι μου φαίνεται.