"Δώρο γενεθλίων"

 Ήταν νευρικός και ανυπόμονος, καθισμένος μπροστά στον

ηλεκτρονικό υπολογιστή του. Λεπτομέρεια ασήμαντη για κάποιον

μη λάτρη της σύγχρονης τεχνολογίας. Ζωτικής σημασίας όμως για

έναν έφηβο χρήστη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Εδώ και πολλές ώρες καθώς «σερφάριζε» στο internet, είχε διαπιστώσει ότι η

ανάρτηση του με αντικείμενο ένα Ι-Phone δεν είχε κατορθώσει να ξεπεράσει

τον τριψήφιο αριθμό σε likes.Φαινόμενο ασυνήθιστο γι’αυτόν.

Επιπλέον είχε αντιληφθεί, ότι στο facebook οι «φίλοι» του είχανε μειωθεί κατά δύο.

Τα δάχτυλα του ερωτοτροπούσανε με το mouse διαρκώς, όπως και με το πληκτρολόγιο

αλλά οι απόπειρες να πετύχει τον καθημερινό στόχο του δεν καρποφορούσανε.

Όταν μάλιστα διαπίστωσε ότι μία «φίλη» του, τον είχε ξεπεράσει σε likes με την ανάρτηση

μιας φωτογραφίας όπου επεδείκνυε τα κάλλη της δεν άντεξε. Πέταξε το πληκτρολόγιο με

οργή στην οθόνη με αποτέλεσμα να την ραγίσει.

Έκλεισε τα μάτια και κοίταξε το ταβάνι κρατώντας το κεφάλι με τα χέρια. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα απρόσμενα χαμογέλασε. Η απότομη μεταβολή συμπεριφοράς είχε εξήγηση.

«Χα!Και τι έγινε; Αύριο θα πάω να αγοράσω με τις προσφορές των χειμερινών εκπτώσεων

έναν καινούργιο υπολογιστή .Ο προηγούμενος μετά από έναν χρόνο χρήσης πάλιωσε, και θέλω ένα νέο μοντέλο, πιο εξελιγμένο .Εξάλλου σε 3 μέρες έχω τα 17α γενέθλια μου!

"Aπώλεια"

 Πίσω απ’το παράθυρο του δωματίου της, μετρούσε

τους ανθρώπους που αψηφούσανε το δριμύ ψύχος

και βαδίζανε εκείνο το βράδυ κατά μήκος του πεζοδρομίου.

Κρυμμένο πίσω απ’τα σύννεφα το φεγγάρι, καθρέφτιζε τις μύχιες σκέψεις και

θώπευε το πρόσωπο της.

«Αλήθεια η απώλεια είναι επιλογή ή στιγμή;» αναρωτιόταν

προτού επιστρέψει στην πραγματικότητα. Επιθυμούσε να παραμείνει

στις αναμνήσεις της, εκείνο το φόρεμα με λέξεις που διακοσμούσε το

παρελθόν. Γονείς, φίλοι, έρωτες..

Μα τι! Η ζωή δίχως άλλο είναι πόλεμος, χωρίς στρατιώτες και όπλα μα απώλειες.

Κρύβει χαρές, μα λύπες περισσότερες που γεννάνε το πείσμα. Αυτό την είχε ωθήσει

να εγκαταλείψει την Ελλάδα, και να διαμένει πλέον εδώ και λίγες εβδομάδες σε μια

πολυκατοικία στα προάστια του Λονδίνου.Η μακροχρόνια ανεργία ,και η οικονομική ανέχεια της οικογένειας της, ήταν λόγοι ικανοί ώστε να αποζητήσει μια χαραμάδα φωτός στο σκοτάδι της ζωής.

Ο μισθός στην εταιρεία που εργαζόταν, ήταν ικανός ώστε να εκπληρώσει τους στόχους που είχε θέσει. Όμως τα όνειρα είναι πουλιά αποδημητικά. Ταξιδεύουνε μακριά και η επιστροφή τους πραγματοποιείται την άνοιξη. Τόσο κοντά στον χειμώνα της επιβίωσης της.

"Απομόνωση"

Στην έρημο της ανακάλυψα την ψυχή, σαν απόνερα ανηθικότητας.

Έμοιαζε νερό, που με ξεδίψασε δίχως ηθικό και άνευρες κινήσεις.

Η απομόνωση, είναι μία γη άνυδρη όπου στο υψηλότερο της όρος

βασιλεύω Εγώ.

Το στέμμα μου, κατασκευασμένο από πολύτιμα πετράδια και ψήγματα

ελπίδας φέγγει στο θαλερό τοπίο που καλύπτει την όραση Τους. Οι

άνθρωποι σκιές βουερές που επισύρουνε κατάρες αποτυχίας, είναι

τυφλοί ώστε να με αντικρύσουνε. Οι λέξεις τέμνονται σε εικόνες απόκοσμες

όπως είναι η περισυλλογή ,η μνήμη, το αδιέξοδο.

Κατά το δοκούν αποφασίζουνε αν είμαι ανεκτός στις παρέες τους, στις

δραστηριότητες που καμώνονται ότι κάθε άτομο οφείλει να συμμετέχει.

Φυσάει..Αέρας κρύος θωπεύει το πρόσωπο ενώ τα λάθη μου ως σπόροι

σκορπίζονται στο χωράφι του προσωπικού χρόνου μου.

Παράλληλος προς τον συμπαντικό, πιο αργός από εκείνο των αναμνήσεων.

Απομόνωση. Πατρίδα λησμονημένη τα πρωινά, όπως οι υπάρξεις στοιχίζονται

στα γραφεία πίσω απ΄την εντολή. Και ο ήλιος τόσο όμορφα λάμπει στο σμίξιμο

μέρας με νύχτα.

Βασιλεύει η φωνή ,ανατέλλει η κραυγή του πόθου μου. Και δεν ήσουνα ποτέ

δίπλα μου. Γιατί;

"Aνθη της παρακμής"

 Είμαστε γυμνοί απέναντι σας. Οι αδυναμίες μας, ως

όπλο αντιμάχονται τον κατασκευασμένο στην άμμο

πύργο της σοβαρότητας και ειλικρίνειας, που καμώνεστε

ότι διαθέτετε. Δεν ισχυριστήκαμε ποτέ, ότι η διαφορετικότητα

του χαρακτήρα είναι εξ’ορισμού ανωτερότητα γνώμης.

Δεν κρυφτήκαμε ποτέ πίσω απ΄το δάχτυλο, όπως απροκάλυπτα

πράττετε.

Ο στρουθοκαμηλισμός εξάλλου, είναι κοντόφθαλμος και αργά ή

γρήγορα οδηγεί σε αδιέξοδο. Είμαστε κενοί απέναντι σας. Από

υστεροφημία, μωροφιλοδοξία, διάθεση για ανέλιξη στην εξουσία. Οι

λέξεις αυτές δεν γεμίζουνε την δεξαμενή των στόχων που θέτουμε.

Ως άνθη της παρακμής σας, λατρεύουμε να αγαπάμε. Να

μοιραζόμαστε τις ανησυχίες για τον βιασμό της φύσης, ως ικανοποίηση

της βιομηχανικής ανάπτυξης. Για την ανέχεια του συνανθρώπου. Για ένα

καλύτερο αύριο με ισονομία και ισοπολιτεία.

Επιθυμούμε να γιορτάζουμε, με άφθονο κέφι την θνητότητα μας. Να μην

μιζεριάζουμε για την σύντομη ζωή και τα προβλήματα της, αλλά να

γευόμαστε την παντοδυναμία της κάθε στιγμής. Απολαύστε την ακμή που

δημιουργήσατε. Σας την χαρίζουμε.

"Aλίμονο"

Αλίμονο σε όσους αγάπησαν. Προδόθηκαν, αμφισβητήθηκαν, και

δεν έγιναν πιστευτοί. Είναι της ζωής οι στιγμές, που ενίοτε γίνονται

αντιληπτές από διαφορετική οπτική γωνία.

Αλίμονο σε όσους «έζησαν». Ερωτεύτηκαν, πόνεσαν ,μα έχουνε αναμνήσεις.

Τα βράδια που άλλοι κοιμούνται «άδειοι» από συναισθήματα, εκείνοι θυμούνται

άλλοτε με χαμόγελο ή δάκρυ μια αγκαλιά. Ένα κρασί που μοιράστηκαν, στην

διασκέδαση της παρέας.

Αλίμονο σε αυτούς που ονειρεύονται. «Ταξιδεύουνε» συνήθως με σπασμένα φτερά, συνέπεια του παρελθόντος .Η διαδρομή που επιθυμούνε να ακολουθήσουνε

είναι μακρινή ως την λύτρωση. Εκείνη την μάνα, που γεννάει την ελπίδα.

Αλίμονο σε αυτούς που «σκέφτονται». Μαύρα πρόβατα στο ανθρώπινο κοπάδι πορεύονται

όταν ξεχωρίζουνε γιατί έχουνε γνώμη, και όχι άποψη. Λίγοι είναι και εκλεκτοί, αυτοί που

διακρίνονται στην βροχή. Σαν σταγόνες κυλάνε στο μάτι των «τέλειων», αυτών που καμώνονται ότι είναι απαραίτητοι ώστε να αποφασίζουνε για μια κοινωνία. Έναν λαό.

Αλίμονο σε εμάς που περιμένουμε. Ένα καλύτερο αύριο, μία νέα ανατολή. Να ακούσουμε

ένα ομορφότερο τραγούδι, να διαβάσουμε ένα ποίημα μωρό της ζωής. Να δημιουργήσουμε τον «τέλειο» άνθρωπο. Δίχως μίσος, απόγνωση και κατήφεια.

"Aδραξε την ημέρα"

 Στεκόταν απέναντι σου, σκυθρωπός και σιωπηλός. Γνώριζες

καλά ποιος είναι, πολύ περισσότερο απ΄τον καθένα. Πίστευες

ότι σε μισεί. Ότι για κάθε βήμα προς τα εμπρός, αυτός θα έμοιαζε με

λάσπη. Η προσπάθεια του να επιβραδύνει τις κινήσεις σου ήταν εμφανής.

Μεγαλώνοντας σου απηύθυνε σε αυστηρό τόνο προειδοποιήσεις.

«Γιατί;», «Όχι με τίποτα», «Δεν πρέπει». Υπάκουγες και δεν βίωνες εμπειρίες

που στην ζωή δεν ξαναβρίσκεις. Η ατολμία σου γεννούσε φόβους και προκαταλήψεις.

Σε συντρόφευε από τότε που είδες το πρώτο φώς της ημέρας, ως χθές το βράδυ.

Έμεινε μια τελευταία σταγόνα βότκα στο ποτήρι. Αντανακλούσε την εικόνα απ΄τα

τρεμάμενα χείλη σου. Για λίγα λεπτά έγινε φίλη. Ψιθύριζε γλυκά στις επιθυμίες που

στοίχειωναν στο κάστρο των ανεκπλήρωτων ερώτων. Των ελάχιστων διασκεδάσεων.

Της ψυχρής επικοινωνίας με τους συνανθρώπους. Αυτούς που δεν μοιράζονταν τους

προβληματισμούς σου.

«Άδραξε την ημέρα ,η ζωή είναι σύντομη».

"Αγιος Βασίλης"

Ξεφύλλιζε το άλμπουμ φωτογραφιών του. Εκείνο που

συνέδεε το παρελθόν με το παρόν. Η γέφυρα αναμνήσεων

που θύμιζε διάφορες περιόδους στην ζωή του. Παιδικά χρόνια

εφηβεία, φοιτητικά χρόνια..

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων, και ο δείχτης του δεξιού χεριού

πίεζε εκείνη την αγαπημένη οικογενειακή στιγμή. Η φωτογραφία

με τους γονείς και την μικρότερη αδελφή του, είχε φόντο το χριστουγεννιάτικο

δέντρο και τα δώρα που το περιέκλειαν.

Ήταν μαθητής Δημοτικού, και κρατούσε έναν μικρό Άγιο Βασίλη. Τον αγαπούσε

πολύ και πίστευε στην ύπαρξη του. Μάλιστα για πολλά χρόνια, έστελνε και γράμμα

που του ζητούσε δώρα στην μακρινή Λαπωνία όπου θεωρούσε ότι έμενε. Μεγαλώνοντας

βέβαια αντιλήφθηκε ότι η πεποίθηση του, ήταν ένα ακόμα όμορφο όνειρο, όπως όλα

τα παιδιά έχουνε.

Ξαφνικά στο σαλόνι «εισέβαλλαν» ντυμένα όπως ο πάλαι ποτέ μύθος, η κόρη

και ο γιός του. Δίχως άλλο τα αγκάλιασε, όπως σε εκείνη την φωτογραφία οι γονείς

με την αδελφή του.