Όλοι οι άνθρωποι,
γυρεύουνε την καταφυγή τους. Εκείνη την μικρή, ή μεγάλη απόδραση απ΄την ένταση, το στρες και
τις έγνοιες ώστε να
επιτυγχάνεται η ποθητή
εσωτερική ισορροπία. Άλλοτε είναι εφικτό, και άλλοτε όχι.
Ο Πέτρος όμως,
διεκδικούσε άτυπα την επιτυχημένη επιλογή. Που δεν ήταν
άλλη απ’το τζόκινγκ, στο άλσος που συνόρευε με την πολυκατοικία που διέμενε. Γι’αυτόν ήταν ότι
καλύτερο, να αθλείται με αυτόν τον
τρόπο ειδικότερα μέσα στο Σαββατοκύριακο. Χαλάρωνε και άδειαζε
ταυτόχρονα το μυαλό ,απ΄τις έγνοιες. Αυτές τις σκέψεις
,που κατατρέχουνε έναν άνθρωπο
και είναι ικανές να τον φθείρουνε.
Η ησυχία του τοπίου,
ήταν σχεδόν ευεργετική και δεν
την
άλλαζε για τίποτα στον
κόσμο. Ιδιαίτερα όταν άρχιζε πλέον
λόγω της άνοιξης
, να βελτιώνεται
ο καιρός.
