Το χιονόνερο
που έπεφτε, στην μικρή πόλη
δεν
τον πτοούσε απ΄το
να πραγματοποιεί τον καθημερινό
περίπατο του. Παρά το
γεγονός, ότι ήταν
προχωρημένης ηλικίας, ένιωθε ότι
διατηρούσε εκείνες τις
βιολογικές δυνάμεις που τον
επέτρεπαν, να μην αλλάξει
τις συνήθειες χρόνων. Και
μία από αυτές, ήταν το βάδισμα.
Καθώς επέστρεφε στην μονοκατοικία που διέμενε,
και τα χέρια του
ήταν μέσα στις τσέπες απ΄το παλτό, για να
ζεσταίνεται άρχισε να
θυμάται. Οι αναμνήσεις του έμοιαζαν
με στήριγμα που τον
απάλλασσε απ΄την
πραγματικότητα. Ιδιαίτερα από την
αρνητική χροιά της. Μονομιάς κοίταξε
τον ουρανό. Εκείνο το
καταφύγιο που κατευθυνόμαστε στις
σκέψεις μας .Και είναι
τόσο μεγάλο, που δεν
θέλεις να το
εγκαταλείψεις, ειδικότερα όταν που και
που
ένα χαμόγελο εμφανίζεται
στο πρόσωπο,να αλλάζει
την συνήθη όψη του.
Όταν άνοιξε την
πόρτα, κάθισε δίπλα στην
μικρή θερμάστρα που
είχε. Ήταν η ώρα
για να φτιάξει, ένα
ζεστό τσάι να
πιεί. Η ζωή είναι
οι στιγμές της. Και μία από αυτές ήταν
εκείνο το απόγευμα
του Γενάρη.
