Απ΄τα φοιτητικά χρόνια, όταν και είχε αγοράσει ένα τρανζίστορ ένιωθε ότι ήταν ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του. Το μικρό σε μέγεθος ραδιόφωνο, δεν ήταν μια απλή εργοστασιακή συσκευή, ώστε να ακούει μουσική ή οποιαδήποτε άλλη εκπομπή σε κάποιο σταθμό.
Το κουβαλούσε σε εκδρομές και επαγγελματικά ταξίδια ,ώστε να αποτελεί την παρέα του όταν το είχε ανάγκη. Κάποιοι φίλοι μάλιστα, διατηρούσανε ειρωνική στάση απέναντι σε αυτή την κατάσταση. Θεωρούσανε ότι ήταν τουλάχιστον παιδαριώδες αυτό που έπραττε. Όμως εκείνος δεν έδινε την παραμικρή σημασία στα σχόλια τους. Και γιατί άλλωστε;
Εκείνος ένιωθε πολύ όμορφα. Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος, και η φθορά του αναπόφευκτη. Λίγες μέρες πριν, είχε αντιληφθεί προς μεγάλη του απογοήτευση ότι δεν μπορούσε να ακούσει τον παραμικρό ήχο, με αποτέλεσμα η ορθογώνια κατασκευή να είναι ουσιαστικά απενεργοποιημένη .Για λίγο είχε σκεφτεί την περίπτωση να αγοράσει ένα καινούργιο μοντέλο. Όμως γρήγορα παραμέρισε αυτή την σκέψη μέσα στο μυαλό του. Το μεταφυσικό δέσιμο που ένιωθε, ήταν αρκετό ώστε να είναι αποτρεπτικός παράγοντας.
Ήταν αν μη τι άλλο, το αγαπημένο του τρανζίστορ!
