Η ματιά του
τριγύριζε ανάμεσα στο πλήθος,
που είχε ξεχυθεί στο κέντρο της πόλης για τις
χριστουγεννιάτικες αγορές. Μικροί και μεγάλοι,
παρά το τσουχτερό κρύο απολάμβαναν το εορταστικό
κλίμα, που επικρατούσε.
Εκείνος όμως, δεν μπορούσε να συμμεριστεί την διάθεση τους. Τα λαμπιόνια που φώτιζαν τις βιτρίνες,
δεν ήταν αρκετά για να τονώσουν την ψυχολογία του. Έμενε μόνος στα
70 χρόνια του, και
είχε προσαρμοστεί στην κατάσταση αυτή έστω
και αν δεν
ήταν εύκολο. Ξάφνου την
προσοχή του απέσπασε
ένα υπαίθριο δρώμενο, που
είχε στηθεί έξω
από ένα πολυκατάστημα.
Ένας clown, διασκέδαζε μια μεγάλη παρέα από
παιδιά και η διάθεση
του για λίγο
ένιωσε να αναπτερώνεται.
Οι αναμνήσεις διέσχιζαν ταχύτατα, την «οθόνη» του μυαλού
του, και η αλήθεια
είναι ότι το
χρειαζόταν πολύ όσο
καμία άλλη φορά.
Εκείνο το απόγευμα
της Κυριακής, ήταν η τέλεια
αφορμή για τον Περικλή
να «πραγματοποιήσει έναν μεγάλο
περίπατο. Είχε μια όμορφη
ηλιόλουστη μέρα συνθήκη ικανή ώστε
να τον οδηγήσει σε μία καταφυγή ,προς το δάσος
του Σειχ Σου στην
Θεσσαλονίκη.
Παρέα είχε τον αγαπημένο του σκύλο, που τον αγαπούσε ιδιαίτερα και ήταν
μία ξεχωριστή συντροφιά. Ο Τζέρυ ήταν
ένα τρίχρονο λυκόσκυλο, και μαζί περιδιάβαιναν παρουσία αρκετού
κόσμου, την μεγάλη πράσινη έκταση. Άνθρωποι κάθε
ηλικίας, επιδίδονταν σε διάφορες μορφές δραστηριότητα. Από απλό
βάδισμα μέχρι τζόκινγκ. Η ανάγκη για
ξεκούραση, ήταν το καλύτερο
εφόδιο για να ξεχάσει ο καθένας
, τα προβλήματα και τις
έγνοιες του.
Με λίγα λόγια
να αποδομήσει, κάθε αρνητική σκέψη που
συσσωρεύονταν στην ψυχή. Μέχρι την επόμενη
εβδομάδα, προκείμενου να αλλάξει
εκ νέου παραστάσεις στο μυαλό του.
Ο Οκτώβριος
είχε για τα καλά
εισέλθει, στην καθημερινότητα της πόλης.
Κυρίως ως αλλαγή καιρού. Η Θεσσαλονίκη είχε φορέσει το φθινοπωρινό της πέπλο και συνακόλουθοι ήταν και
οι ρυθμοί, που βίωναν οι κάτοικοι.
Η αλήθεια είναι, ότι το μυαλό του Δημήτρη δεν ξεκολλούσε απ΄τις εμπειρίες που είχε βιώσει
το καλοκαίρι που
προηγήθηκε. Εξάλλου ένας καλοκαιρινός έρωτας, είναι μια διαδικασία που
σε αρκετές περιπτώσεις, επηρεάζει έναν άνθρωπο. Καθώς οδηγούσε το αυτοκίνητο ,για να επιστρέψει στο
διαμέρισμα του στα ανατολικά της πόλης απ΄το γραφείο όπου εργαζόταν, οι γκρίζοι κρόταφοι του πάλευαν με την ανεμελιά του έρωτα, που είχε βιώσει στην διάρκεια των
διακοπών του.
Ήταν μία έντονη
κατάσταση, που όμως δεν ήταν ακόμα σίγουρο αν επρόκειτο
για κάτι παροδικό, ή όχι. Η μουντή
ατμόσφαιρα της πόλης, ήταν ένας σημαντικός λόγος ώστε
η διάθεση του, να κυριαρχείται από μία ελαφρά θλίψη. Ξαφνικά ακούστηκε ο ήχος του κινητού τηλεφώνου του. Ήταν η Μαίρη και είχαν
κυλήσει ήδη μερικές εβδομάδες από την
τελευταία φορά, που είχανε επικοινωνήσει. Το χαμόγελο του ήταν
μία ενστικτώδης αντίδραση, όταν άκουσε ξανά την φωνή της.
Ο
κόσμος που ζούμε, είναι
μια κλωστή που
φτιάχτηκε
για
να σπάσει. Η ζωή
δεν είναι
η
αιτία μα η
γιορτή που λάμπει
στο σκοτάδι.
Μικροί και
μεγάλοι ας αποδεχτούνε
πλήρως πως
το μέλλον, δεν είναι
κάποιος άλλος
παρά
εσύ και εγώ, η
φωτιά και το
νερό.
Κυκλοφορούσε η φήμη εδώ και λίγες μέρες ,ότι ένας παράξενος γέροντας είχε εμφανιστεί στην μικρή πόλη. Έδινε την εντύπωση ότι ήταν ανεπηρέαστος, απ’ότι ακουγόταν για εκείνον. Γνώριζε πολύ καλά, ότι ο λόγος για την οποία ήταν τόσο ιδιαίτερη η παρουσία του δεν ήταν άλλος, από τους συνοδοιπόρους του.
Πολλά μικρά και μεγάλα ζώα, τον ακολουθούσαν πιστά και υπάκουαν άμεσα στις εντολές του. Κρατούσε ένα μπαστούνι, περιδιαβαίνοντας τους δρόμους και τις πλατείες γνωρίζοντας ότι τα βλέμματα των περαστικών, συνήθως τον διαπερνούσανε αδιάκριτα. Τα γαλάζια μάτια και η άσπρη γενειάδα του, συνδυάζονταν με φτωχικό ντύσιμο, αλλά αξιοπρεπές πάνω απ’όλα.
Κανείς δεν γνώριζε που έμενε. Η απορία των συμπολιτών του, λύθηκε σύντομα όταν με την συνοδεία των τετράποδων φίλων του, κατευθύνθηκε σε ένα λόφο έξω από την πόλη. Ήταν βράδυ αλλά δεν δίστασε, να βγάλει άξαφνα μια δυνατή κραυγή γεμάτη πόνο και απόγνωση.
«Που είναι οι άνθρωποι; Είμαι τόσο μόνος». Δεν ξαναφάνηκε ποτέ. Δεν τον γύρεψε κανένας.
Μου είναι ιδιαίτερα άβολη η
διαδικασία, κατά την οποία απευθύνομαι προς το
πρόσωπο σου, ώστε να εκφράσω
τα παράπονα μου. Φρονώ ότι θα όφειλες, προτού να λειτουργείς
στο παρόν σου, και να κατασκευάζεις
το μέλλον να
λάβεις υπόψη σου κάποιες παραμέτρους.
Όταν επιθυμείς να δημιουργείς,
δεν πρέπει να ξεχνάς
ότι το αποτέλεσμα της πράξης σου μπορεί να το πιστώνεσαι
«εσύ», αλλά το χρεώνομαι «εγώ». Δεν ήσουνα πρόθυμος
δυστυχώς, να ελαχιστοποιήσεις τις αδυναμίες
σου. Αντιθέτως κληρονόμησα εξαιτίας σου, ένα βουνό προβλήματα. Οικολογική καταστροφή, κατάπτωση αξιών, κτλ. Αποκαλούμαι από σύγχρονους μου ιστορικούς ως «Ηomo Futura»,γιατί κατόρθωσα μετά από
πολύ κόπο και εργασία να αποτρέψω
την εξαφάνιση του πολιτισμού
,και κάθε ζωικού και φυτικού
είδους.
Ο ουρανός και η θάλασσα, παραμένουν γαλάζιες ενώ οι πόλεις
αν και πολυπληθείς δεν είναι
«αιχμάλωτες» της μόλυνσης.
Για να είμαι
ειλικρινής όμως, οι σχέσεις σε προσωπικό
επίπεδο έχουνε πάντα
κρίση. Γιατί δυστυχώς υπάρχουν οι υστερόβουλοι και οι εγωιστές, που διατηρούνε δεύτερη σκέψη. Ας είναι όμως.
Δεν πρέπει να μακρηγορώ,
γιατί το κείμενο μου οφείλει να έχει
σύντομες και ρητές θέσεις, προκειμένου να σου προσφέρω την δυνατότητα να δύνασαι
να αναπτύξεις, την κρίση σου για
την αξιολόγηση των καταστάσεων.
Μάθε να αγαπάς, να δίνεις δεύτερη ευκαιρία αλλά να στηρίζεις τις απόψεις
σου με περιθώριο
για αυτοβελτίωση. Ευφυΐα είναι η
ικανότητα προσαρμογής, και εσύ είσαι
υπεύθυνος για το γεγονός
ότι κατόρθωσα να συντάσσω
αυτή την επιστολή.
Γιατί μου έδωσε εναύσματα
και αφορμές, με την πρόοδο
αλλά κυρίως με τα σφάλματα που υπέπεσες.
Σε ευχαριστώ που
βοήθησες να αναπτυχθεί το ανθρώπινο
είδος, αλλά είμαι θυμωμένος ταυτόχρονα που με ανάγκασες να δακρύσω, όταν αντιλήφθηκα ότι δεν
ήσουνα ικανός να σταματήσεις την διεξαγωγή
των πολεμικών συγκρούσεων.
Τα ταπεινά μου σέβη από έναν
εκπρόσωπο, της «Εποχής του Homo Futura»..