"Ξωτικό".

Φ. ξέρω πώς δεν αντέχεις τον κόσμο αυτό. Θα ήθελες να

ήσουνα το πιο αγαπημένο ξωτικό των παιδιών.

"Απελπισία".

Μονολογείς τον πυθμένα σου, που ελκύει την μοναξιά.

Ιζήματα ανθρωπιάς, κατακάθισαν σαν ανέμελη φθορά.

Κόντρα στο θαύμα που αποκαλούνε ελπίδα, αντιπαρέθεσες

μια λέξη.

Απελπισία.

"Στιγμές".

Το πορφυρόχρωμο ηλιοβασίλεμα, πρόδιδε μια εγκάρσια

τομή στην μνήμη. Εκεί γεννήθηκε η αναντίρρητη προσήλωση

της πλάνης στην επιθυμία.

Όντας αρρυθμία της λογικής, εξέπνευσε μετά από άνιση μάχη

μεταξύ των στιγμών. Οι άσχημες και οι ωραίες.

¨"Πεφταστέρι".

Στο κέντρο της πόλης, έλαμψε ένα πεφταστέρι. Γλίστρησε

σαν ευχή, σε ενός παιδιού το χέρι.

"Πάρτι ξωτικών".

Σαν λείπει το φως απ’το κενό της ψυχής μας, τραγουδάμε

ανέμελα την αργή σήψη. Χωρίς λάμπες, ή φεγγαρόλουστα

ξέφωτα χορεύουμε μαζί με νεράιδες και ξωτικά.

Όμορφο που είναι το τέλος μιας βαρετής βραδιάς.

"Ερωτας".

Έρωτας είναι μια νύχτα, που κρατούσες το ποτήρι μισοάδειο

με ουίσκι και καιγόταν από αναμνήσεις.

Έρωτας είναι η τεθλασμένη γραμμή, που ενώνει δύο ψυχές

όταν οι καρδιές τραγουδάνε σε θλιμμένο τέμπο.

Έρωτας κορίτσι μου, είναι εκείνο το ξέπνοο μήνυμα σου στο

Τηλέφωνο ότι η νύχτα είναι βαρετή χωρίς εμένα.

Μέχρι που έγινα βέλος, και διαπέρασε ο φτερωτός θεός μια

σκοτεινή αλέα. Ενώ ένας σκύλος, γινόταν στίχος σε ροκ μπαλάντα.

"Ασυνέχεια".

Κάθε βήμα, είναι μια καινούργια αντίληψη. Ως την νέα συζήτηση

που γκρεμίζει την προηγούμενη εποχή, και γεννάει μια δραστικά

ριζοσπαστική και νευρωτικά δραστήρια.

Αντιλήφθηκα την ασυνέχεια σου, ως αντίδραση στην αλήθεια σου.

Μια λέξη που διασπάστηκε σε γράμματα, ωσότου γίνει αίνιγμα.