Ένιωθε η πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Την ζήλευαν άνδρες και γυναίκες. Θαρρείς προικισμένη από ένα σπάνιο χάρισμα, που σίγουρα εκλείπει απ΄την εποχή μας. Το χαμόγελο.
Η καθημερινότητα της, έβριθε περιστατικών κατά τα οποία γίνονταν δέκτης ευμενών σχολίων για την ικανότητα, να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που συναντούσε χωρίς παράπονο παρά μονάχα με θετική ανταπόκριση. Απ’τα εφηβικά χρόνια της, είχε μεγαλώσει μόνη καθώς είχε χάσει τους δύο γονείς σε ένα φριχτό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η εν λόγω εμπειρία, για λίγο καιρό της είχε κλονίσει την ψυχολογία, και πίστευε ότι δεν είχε καμία τύχη πλέον στην ζωή. Βίωνε ένα μαύρο σκηνικό ,που έκρυβε κάθε θετική σκέψη και τροφοδοτούσε, μονάχα θλίψη και απόγνωση.
Σύντομα όμως αντιλήφθηκε ότι είχε δύο επιλογές. Η’ να συνεχίσει να φθείρετα ι στην κινούμενη άμμο της εσωστρέφειας, ή να παλέψει με όλες τις δυνάμεις για να διαβεί τον μακρύ δρόμο του αύριο. Επέλεξε το δεύτερο. Κάθε μέρα, ήταν ένας νέος αγώνας όπου πολλές φορές έκανε ένα βήμα μπροστά, αλλά τα λάθη της την έσερναν προς τα πίσω. Η διαδικασία όμως αυτή, την γοήτεψε όσο και αν ακούγεται παράδοξο.
Συνειδητοποίησε ότι τίποτα δεν χαρίζεται ,παρά μονάχα κερδίζεται. Έτσι λοιπόν, με την πάροδο του χρόνου «θωρακίστηκε» με υπομονή, και ένα ανεξάντλητο χαμόγελο που προβλημάτιζε τους κακοπροαίρετους, αλλά πρόσφερε δύναμη και θάρρος στους καλοπροαίρετους. Δεν θα άλλαζε για κανένα λόγο, την κοσμοθεωρία της και αισθάνονταν περήφανη γι’αυτό.
