Η πανδημία του κορωνοιου,
είχε προκαλέσει δεινά σε πολλές χώρες. Ανάμεσα
τους και η Ελλάδα. Περιορισμός κυκλοφορίας, νεκροί και ασθενείς
στα νοσοκομεία συνέθεταν μία δυσάρεστη εικόνα που
σίγουρα δεν ήταν
συνηθισμένη για το σύνολο του
πληθυσμού.
Η Μαρία βρισκόταν μέσα στο
διαμέρισμα της τις
περισσότερες ώρες της μέρας,
ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες που είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση. Προσπαθούσε όσο δύσκολο
και αν ήταν αυτό, να επιδοθεί σε δραστηριότητες που
θα την βοηθούσανε να δραπετεύσει για λίγο από την μονοτονία της. Μία από αυτές
ήταν το
μαγιάτικο στεφάνι, που είχε πλέξει με άνθη απ΄τις γλάστρες της, στο μπαλκόνι. Με την βοήθεια της μνήμης,
κατέφευγε σε παλαιότερα έτη όπου παρέα
με φίλους ή και τους γονείς της όταν
ήταν μικρή απολάμβανε,
τον τελευταίο μήνα της Άνοιξης.
Το παρόν ασφαλώς
της παρείχε «εφόδια», μόνο για
να επιδίδεται σε
ταξίδια του νου. Την
έπνιγε το παράπονο, αλλά γνώριζε
πολύ καλά ότι η
πραγματικότητα ήταν συγκεκριμένη. Αισιοδοξούσε όμως, ότι
κάθε νέα μέρα, θα
ήταν ένα βήμα
πιο κοντά στην
ανατολή. Στο ξημέρωμα, όπου ο
ήλιος θα έλουζε
με αισιοδοξία τις
καρδιές των ανθρώπων.
