Ήταν μία περίοδος αρκετά επίπονη
για τον Κύριλλο. Το πρόβλημα υγείας, που είχε αίσιο
τέλος για την
μητέρα του, την κυρία Αρετή του
είχε απορροφήσει αρκετό χρόνο και ενέργεια.
Η εγχείρηση στην οποία
υπεβλήθη, το λιγότερο που τον
ενδιέφερε ήταν το κόστος
της.
Περισσότερο είχε έγνοιες όπως ήταν
φυσιολογικό, και γι’αυτό ήθελε μία
διαφυγή. Αποφάσισε να πραγματοποιήσει ένα ταξίδι, όχι με κάποιο
απ΄τα συνηθισμένα μέσα μεταφοράς, αλλά
με το μυαλό. Καθώς βρισκόταν στο υπνοδωμάτιο
της μητέρας του στο
σπίτι της, και
καθόταν δίπλα απ’το κρεβάτι όπου ανάρρωνε
έκλεισε για λίγο τα
μάτια.
Επιχειρούσε, να πραγματοποιήσει έναν μικρό απολογισμό
των πεπραγμένων, του τελευταίου χρονικού διαστήματος. Κυρίως στο επίπεδο
των ανθρώπων που τον
είχανε στηρίξει στην περιπέτεια του. Ο απολογισμός ήταν θλιβερός. Ελάχιστοι.
Πολλούς μάλιστα από αυτούς,
τους είχε συμπαρασταθεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις στο
παρελθόν. Όμως γρήγορα αντιλήφθηκε, ότι η
ζωή είναι αμείλικτη
και κυλάει δίχως συναισθηματισμούς. Οι εμπειρίες
που είχε αποκομίσει, ήταν ικανές
ώστε να
τον κάνουν ακόμα σοφότερο.
