Ήταν μια ηλιόλουστη Πρωτομαγιά, από εκείνες τις μέρες
που χαίρεται κάποιος να τις
απολαμβάνει. Οι καιρικές συνθήκες ήταν ανοιξιάτικες, και η Μαρία
απ΄το μπαλκόνι της στις 40
Εκκλησιές της Θεσσαλονίκης,
απολάμβανε την λαμπερή επιφάνεια του Θερμαϊκού.
Η θέα ήταν
πανοραμική και ένιωθε τυχερή μαζί με
τον σύζυγο της τον
Γιάννη που είχανε αυτό το προνόμιο.
Απο την άλλη βέβαια, η τελειότητα στην ζωή είναι ένα ιδανικό ζητούμενο. Δυστυχώς η πανδημία
του κορωνοιού, είχε προκαλέσει παγκοσμίως όπως και
στην Ελλάδα αρκετά προβλήματα.
Τα σημαντικότερα ,ήταν η απώλεια
ανθρώπων και ο περιορισμός της κυκλοφορίας. Ήταν μια περίοδος, που όλοι την βίωναν κλεισμένοι αρκετές ώρες για λόγους ασφαλείας ,μέσα στα διαμερίσματα τους.
Εκείνη καθώς ο άντρας
της, επικοινωνούσε μέσω βιντεοκλήσης με έναν φίλο του στην
Αυστρία δεν έκρυβε την στεναχώρια
της, που επί μεγάλο
χρονικό διάστημα δεν μπορούσε να πραγματοποιήσει
τις δραστηριότητες προ της
εμφάνισης του ιού
.Από την άλλη όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού της, αχνοφαίνονταν η αισιοδοξία, ότι κάποια στιγμή
στο κοντινό μέλλον η κατάσταση
θα άλλαζε προς το καλύτερο.
Ένα σμήνος πουλιών
που αντίκριζε να διασχίζουνε
τον ουρανό, ήταν η απτή απόδειξη
ότι η ζωή
έχει την δική της
ανεξάντλητη δυναμική ξέχωρα
από τα προβλήματα και
τις δυσκολίες.
