Η όμορφη και ηλιόλουστη «συμφωνία» της ημέρας, με την ησυχία του τοπίου ήταν η αιτία ώστε να συμπληρώσει τα «κενά» του. Ήταν μεσημέρι Μεγάλου Σαββάτου, λίγες ώρες πριν το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης, και απολάμβανε την μοναξιά του καθισμένος σε ένα παγκάκι κοντά ,σε ένα απόμερο ξωκλήσι που βρισκόταν σε απόσταση μερικών δεκάδων μέτρων απ΄το εξοχικό του.
Είχε «αποδράσει» για μερικές μέρες απ΄την Θεσσαλονίκη, χρησιμοποιώντας το δικαίωμα της «άδειας» που του είχε χορηγηθεί απ΄το γραφείο όπου εργαζόταν. Η άνοιξη δεν ήταν μία κατάσταση που απλά μόνο περιέβαλλε το σώμα, αλλά παράλληλα και το πέπλο αγαλλίασης της ψυχής του. Την είχε ανάγκη καθώς στο πρόσφατο παρελθόν, είχε υποστεί ρήξη σχέσεων με πρόσωπα. Ο χωρισμός με την Άννα δεν ήταν τίποτα άλλο ,απ΄το επιστέγασμα μίας κατάστασης που μετά από δύο χρόνια είχε φθαρεί ανεπανόρθωτα.
Η απομάκρυνση επίσης απ΄το περιβάλλον του, κάποιων «φίλων» δεν ήταν παρά η αποβολή τοξικότητας ουσιαστικά από άτομα, που στην συνείδηση τους είχε ολοκληρωθεί η διαδικασία του δούναι και λαβείν. Ήταν πλέον πιο ώριμος από ποτέ, ώστε να σχεδιάσει μελλοντικές κινήσεις σε διάφορα επίπεδα.
