"Νο 14"-Πρωτοδημοσιεύτηκε στο Koukidaki.gr

Κάπνιζε  και  οι  δακτύλιοι  καπνού  που  προκαλούσε  το  τσιγάρο,  «ταξίδευαν»  την  σιωπή  του  σε  διάφορες  κατευθύνσεις. Επιθυμούσε  να  απευθυνθεί  σε  κάποιον  ή  κάποια. Όποιον  εν  πάσει περιπτώσει, μπορούσε  να  μοιραστεί  τις  έγνοιες  του  μέσα  στην  μοναξιά  που  τον  περιέβαλλε.

Κάποια  στιγμή  αντίκρισε  δύο  μικρά  πουλιά, να  κάθονται  στα  κάγκελα  του  ενός  απ΄τα παράθυρα  του  διαμερίσματος  του. Απ΄τον  2^ο όροφο  μιας  πολυκατοικίας, οι  ρόλοι  είχανε  αντιστραφεί  για  πρώτη  φορά  στην  ζωή  του. Δεν  ήταν αυτός  που  ελεύθερα  κινούνταν  μπροστά  από  ένα  κλουβί  με  μελωδικά  πτηνά, αλλά το  αντίθετο. Γνώριζε  ασφαλώς, ότι  η  κατάσταση  αυτή  ήταν  συγκυριακή, και  δεν  είχε  καμία  αμφιβολία  απ’αυτού. Όμως  η  ζωή  έχει ένα  μοναδικό  τρόπο, ώστε  να  αποκαθηλώνει  σταθερές  και  να  τις  αντικαθιστά  με  τους δικούς  της  κανόνες.

Άπλωσε  το  χέρι  με  λίγα  ψίχουλα  ψωμιού, αφού  πρώτα  τα  προμηθεύτηκε  από  την  κουζίνα. Προς  έκπληξη του, δέχτηκαν  την  πρόσκληση  του  και  τα  έφαγαν. Μετά από  λίγα δευτερόλεπτα, εκείνα  χάθηκαν  απ΄το  βλέμμα  του  και  το διαμέρισμα  νο 14.