Καθώς το δυνατό φως του ήλιου, αποσύρονταν στην αγκαλιά της θερινής νύχτας ο Παύλος την απολάμβανε ,καθισμένος στο μπαλκόνι του διαμερίσματος του. Χαλάρωνε καθώς είχε επιστρέψει λίγη ώρα πριν, απ΄την εργασία του και τον βοηθούσε σε αυτή την διαδικασία η ανάγνωση του ημερολογίου που διατηρούσε.
Εδώ και αρκετά χρόνια, καταχωρούσε τις σκέψεις και τις εμπειρίες του σε ένα τετράδιο. Αρκετές σελίδες είχανε συμπληρωθεί, και τις διάβαζε αναπολώντας το παρελθόν. Υπήρχε όμως μία ,η οποία ήταν σκισμένη. Έτσι είχε πράξει, όταν πέθανε η αγαπημένη μητέρα του ,πριν δύο χρόνια. Ο πατέρας του, τους είχε εγκαταλείψει όταν ήταν μωρό. Αδέλφια δεν είχε. Η αγάπη που είχε για εκείνη, τον είχε στιγματίσει κατάβαθα στην ψυχή. Σε βαθμό που η απώλεια της, ήταν ανυπολόγιστη.
Δεν μπορούσε με κανένα τρόπο, να την βγάλει απ΄το μυαλό. Ξαφνικά έκρυψε το πρόσωπο πίσω απ’τα χέρια του. Σαν να μιλούσε με εκείνη, χωρίς λόγια. Γιατί ήταν φτωχά μπροστά στα συναισθήματα του.
