Η Δανάη είχε μόλις ανέβει στο λεωφορείο. Αισθανόταν κουρασμένη απ΄την εργασία στο γραφείο και κατευθυνόταν στο σπίτι. Όμως ως είθισται ,το μεσημέρι υπήρχε αρκετός κόσμος και η συνύπαρξη αυτή δημιουργούσε αναπόφευκτα προβλήματα. Κρατιόταν απ΄την χειρολαβή, ενώ ο συνωστισμός ήταν αρκετός ώστε να επιφέρει διαμάχες.
-Κυρία μου μην σπρώχνετε.
-Μα τι να κάνω; Σαν σαρδέλες σε κονσέρβα είμαστε.
Λόγω του ψύχους ,τα παράθυρα ήταν κλειστά ενώ μια ηλικιωμένη κοιμόταν στην θέση της. Δύο φίλοι, που επέστρεφαν απ΄το φροντιστήριο ξένων γλωσσών φιλονικούσαν για το ποδόσφαιρο. Η Δανάη, μετρούσε αντίστροφα τις στάσεις που είχανε απομείνει, ώστε να φθάσει στον προορισμό της.
Ευτυχώς ήταν μία ακόμα αλλά η υπομονή της εξαντλούνταν καθώς περνούσαν τα λεπτά. Ένας καλοντυμένος άντρας, έκανε παρατηρήσεις στον οδηγό γιατί το λεωφορείο σύμφωνα με αυτόν είχε αναπτύξει μεγάλη ταχύτητα.
-Σε παρακαλώ άνθρωπε μου. Πρόσεχε λίγο .Δεν συμμετέχουμε σε αγώνα ράλι.
-Να ασχολείσαι με την δουλειά σου. Αλλιώς αν θέλεις, έλα να καθίσεις στο τιμόνι.
Ευτυχώς για την Δανάη, σύντομα κατόρθωσε να αποβιβαστεί. Ένιωσε μεγάλη ανακούφιση. Ήταν ένα ακόμα μεσημέρι, όπως και τα προηγούμενα συνηθισμένα.
