Η ώρα που
επέστρεψε στο σπίτι απ΄το γραφείο, ήταν η αιτία
ώστε να συγκεντρώσει τις σκέψεις
του, οι οποίες σκόρπιες
απ΄την ένταση της
ημέρας είχαν
μπει έστω δύσκολα σε μια σειρά. Ο Οκτώβρης είχε εμφανιστεί, και ψήγματα φθινοπώρου είχανε φανεί. Το αεράκι που
φυσούσε, ήταν δροσερό και σε συνδυασμό με την ζέστη που επικρατούσε,
θώπευε τις αισθήσεις του.
Απ΄το μπαλκόνι του, στον 2ο όροφο της πολυκατοικίας
που διέμενε παρατηρούσε τον μεγάλο γαλάζιο ουρανό, χωρίς ίχνη από σύννεφα παρά μονάχα την
μεγαλοπρέπεια του ήλιου.
Κάποια στιγμή, το βλέμμα του κέντρισε ένας σωρός από κιτρινοπράσινα φύλλα που είχε συγκεντρωθεί,
λόγω του ανέμου που φυσούσε
ακριβώς από κάτω
του στο πεζοδρόμιο.
Τα βήματα των
περαστικών, του θύμιζαν πως η ζωή
είναι τόσο εύθραυστη όσο εκείνα. Γι’αυτό και όφειλε,
να αντιμετωπίζει την καθημερινότητα
σαν τα δέντρα. Να δυναμώνει τις ρίζες
του, με πράξεις που δεν
είναι ασύμβατες με την κοσμοθεωρία
που διατηρούσε. Όσα και αν ήταν τα
εμπόδια που θα συναντούσε.
