Ήταν μία από
τις περιόδους της ζωής
του, που είχε ανάγκη περισσότερο
από ποτέ
την περισυλλογή. Είχε βυθιστεί σε σκέψεις.
Συγκρίσεις μα και κρίσεις ατόμων και
καταστάσεων. Δεν ήταν τυχαίο
το γεγονός, καθώς ένιωθε ότι
όφειλε να κάνει
μεγάλες
αλλαγές, και κυρίως βαθιές
τομείς σε προσωπικό
επίπεδο.
Είχε συνειδητοποιήσει, ότι κάθε
αρχή είναι δύσκολη. Αλλά
τουλάχιστον ξεκινάει από το
μηδέν. Σε διαφορετική περίπτωση, θα
συνέχιζε να φθείρεται
και ήταν μία διαδικασία την
οποία, δεν ήθελε άλλο
πλέον. Η «επιφάνεια» ήταν
αυτή που τον
τρόμαζε. Η ψεύτικη λάμψη. Και
ήθελε τόσο πολύ
να εντρυφήσει στον
εαυτό του, όπου πίστευε
ακράδαντα ότι κρυβόταν
δυνάμεις όπου με
τον κατάλληλο χειρισμό
θα τον βοηθούσανε
να αποδείξει, τις νέες
του επιθυμίες.
Το «έπρεπε»
δεν τον
τρόμαζε πλέον. Είχε δοκιμαστεί
στην λογική της
μονοτονίας και της επανάληψης, και αρκούσε
μόνο του ως
γεγονός ώστε να
πεισμώσει περισσότερο. Το καλοκαίρι
αυτό δεν θα
έμοιαζε με κανένα
απ΄τα προηγούμενα.
