Άνοιξη. Κάθε αναζήτηση στις μυρωδιές και την αύρα της, είναι μια άνθιση. Πολύ δε περισσότερο στο διψασμένο έδαφος, για κεραυνοβόλο έρωτα. Κάθε νύχτα έτσι την αντιλαμβάνονταν εκείνο τον Μάρτιο όταν γνωρίστηκαν. Και καμία δύναμη στον κόσμο, δεν έμοιαζε ικανή, ώστε να τιθασεύσει τις αλυσιδωτές αντιδράσεις που προκαλούσε η χημική ένωση, των συναισθημάτων τους.
Οι ματιές τους όταν διασταυρώνονταν, εξεγείρανε την καταπιεσμένη διάθεση που είχαν εξαιτίας των προηγούμενων δυσάρεστων εμπειριών στους κατά καιρούς δεσμούς της. Πόσο πλανεύει ο έρωτας! Αλλά είναι ανίκητη η ορμή δύο ανθρώπων όταν ο ένας αισθάνεται για τον άλλο το ίδιο δέσιμο. Αυτός και αυτή. Εκείνος και εκείνη. Οι ρόλοι τους από υποκείμενο σε αντικείμενο της σχέσης, άλλαζαν με μεγάλη ταχύτητα. Δεν επιθυμούσαν τίποτα άλλο, στην καθημερινότητα τους από εκείνη την παράσταση που βίωναν και πρωταγωνιστούσαν.
Βαθιά μέσα τους, σε εκείνη την κλεψύδρα που μετρούσε τον χρόνο ενός δεσμού γνώριζαν ότι η άμμος ήταν κινούμενη. Λάτρευαν να τους «ρουφάει» μέσα της όσο και αν ήταν επίπονη η διαδικασία, της φθοράς ή της ζήλιας. Εξάλλου αυτή είναι η άνομη γοητεία των συναισθημάτων. Χωρίς αυτή η ζωή, είναι μία απλή καταγραφή στιγμών και γεγονότων. Όχι όμως και η ουσία της. Εκείνη που εντέλει είναι η φανερή αλήθεια, δύο ερωτευμένων.
