Περπατούσε κατά μήκος της Τσιμισκή. Ο πολυσύχναστος δρόμος της Θεσσαλονίκης αντανακλούσε, διαφόρων μορφών εικόνες. Από την αποτύπωση στα πρόσωπα των περαστικών, με διάφορα συναισθήματα μέχρι την συνεχή κυκλοφορία οχημάτων, είτε μικρών είτε μεγάλων.
Ήταν Κυριακή και είχε νιώσει την ανάγκη, να βολτάρει στο κέντρο της γενέτειρας του. Ο καιρός είχε αρχίσει δειλά να ευωδιάζει αρώματα Άνοιξης ανεξάρτητα αν επικρατούσε αρκετή ψύχρα. Ο δυνατός ήλιος, τον συνόδευε σε κάθε βήμα σαν τελετή αποκαθήλωσης της πίεσης που του προκαλούσε, η καθημερινότητα της εργασίας. Δεν αμφέβαλλε βέβαια, ότι η επόμενη μέρα θα έμοιαζε με τις προηγούμενες αλλά ήθελε για λίγες ώρες, να απολαύσει τον ελεύθερο χρόνο του.
Αντανάκλαση θαρρείς ήταν, οι θορυβώδεις ήχοι, εκείνων των επιθυμιών που έκρυβαν επιμελώς οι συμπολίτες του. Μόνο που αντιλαμβάνονταν, ότι δεν μπορούσε να τους ξεφύγει, παρά μονάχα στην περίπτωση που εγκατέλειπε για κάποιο χρονικό διάστημα, την νύφη του Θερμαϊκού.
Μόνη σταθερά στην γκρίζα εξίσωση του αστικού τοπίου, ήταν η σύμπλευση του γαλάζιου που «έπνιγε» θάλασσα και ουρανό. Με φυσικές πινελιές, τις λευκοντυμένες λωρίδες που δημιουργούσαν τα σύννεφα.
