«Βιβλιοφάγος». Αυτή ήταν η προσωνυμία της, αν και το βαφτιστικό της όνομα ήταν Μαρία. Λάτρευε να αγοράζει απ’την εφηβεία της βιβλία, και να τα μελετάει. Δεν της άρεσε επ’ουδενί το ρήμα «διαβάζει». Ο λόγος ήταν πολύ απλός. Όταν ξεκινούσε την ανάγνωση ενός έργου, είχε την τάση να βυθίζεται με μοναδικό τρόπο σε απροσμέτρητα βάθη ανάλυσης και περισυλλογής.
Πίσω από κάθε λέξη, γνώριζε ότι κρυβόταν ουσιαστικά ένας ολόκληρος κόσμος τον οποίο επιδίωκε, να εξερευνήσει προς όφελος των αποριών που είχε. Σε αντίθεση με πολύ κόσμο, πίστευε ότι η τελευταία σελίδα δεν ήταν η αυλαία. Αλλά η απαρχή ενός άγνωστου σύμπαντος που ο συγγραφέας όφειλε να αποτυπώσει τις διαστάσεις του στο χαρτί. Αρκετοί που την γνώριζαν, πίστευαν ότι τα βιβλία ήταν η καλύτερη παρέα της καθότι έμενε μόνη ,σε ένα μικρό διαμέρισμα στα δυτικά προάστια της πόλης.
Δεν ήταν ψέμα. Όμως ήταν η μισή αλήθεια. Γιατί στην πραγματικότητα, ήταν ο μεγάλος της έρωτας και δεν είχε πρόβλημα να το παραδεχτεί. Εξάλλου ένιωθε καλύτερα στην σχέση της, με κάποιο φανταστικό ήρωα παρά με ανθρώπους πραγματικούς. Γιατί δεν την πρόδιδε, και η εμπιστοσύνη που του είχε ποτέ δεν είχε εμφανίσει την παραμικρή ρωγμή.
