Η μέρα ήταν ηλιόλουστη, παρά το δριμύ ψύχος που επικρατούσε. Κάθε 6 Φεβρουαρίου τα τελευταία 7 χρόνια, ο Παύλος κατευθυνόταν στα κοιμητήρια Θέρμης λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη, για να παρευρεθεί ενώπιον του τάφου ενός αγαπημένου του φίλου.
Δεν ξεχνούσε εκείνο το πρωινό, όταν ο Δημήτρης είχε επικοινωνήσει μαζί του ώστε να απολαύσουνε έναν ξέγνοιαστο μεσημεριανό καφέ. Ήταν πρωτοετείς φοιτητές και είχανε εκείνη την μέρα αρκετό ελεύθερο χρόνο, ανάμεσα στα μαθήματα της σχολής αρχιτεκτόνων όπου είχανε εισέλθει, λίγους μήνες πριν. Γνωρίζονταν από παιδιά. Εκείνη η μικρή γειτονιά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, ήταν η αιτία ώστε να γνωριστούνε και να «δεθούν». Το φλερτ με τα κορίτσια, οι διαφωνίες στις συζητήσεις και οι βόλτες με τα ποδήλατα, ήταν μερικές αφορμές ώστε να επιβεβαιώνουν συχνά, πόσο στενή ήταν η φιλία τους.
To μέλλον και η ζωή, ένιωθαν ότι τους ανοίγονταν διάπλατα και ως εκ τούτου είχανε πολλή όρεξη, ώστε να απολαμβάνουν την καθημερινότητα. Δυστυχώς όμως, η πραγματικότητα τους επιφύλαξε άσχημο παιχνίδι. Πίσω από την διαπίστωση στο τηλεφώνημα του Δημήτρη : « Όμορφη Τρίτη», κρυβόταν καλά η τραγωδία που θα επακολουθούσε. Το αυτοκίνητο του, όπου επέβαιναν συγκρούστηκε λόγω ολισθηρότητας στον δρόμο με μια μηχανή μεγάλου κυβισμού.
Αποτέλεσμα ήταν να σκοτωθούνε ακαριαία οι δύο οδηγοί, ενώ εκείνος τραυματίστηκε σοβαρά. Κατόρθωσε να επιζήσει, μετά από παραμονή σχεδόν ενός μήνα στο νοσοκομείο, αλλά τίποτα δεν θα έμοιαζε ίδιο με το παρελθόν. Σιωπηλός όπως ήταν, εναπόθεσε λίγα λουλούδια στο μνήμα του φίλου του. Επιδίωκε να συζητήσει μαζί του, αλλά η σκληρή αλήθεια τον προσγείωνε απότομα. Έπρεπε όμως να φύγει, γιατί όφειλε να ταξιδέψει στην Αθήνα, όπου και ζούσε πλέον καθώς δραστηριοποιούνταν εκεί επαγγελματικά.
Το ραντεβού όμως είχε δοθεί, όσο επίπονο και αν ήταν για μετά από έναν χρόνο.
