Ήταν η τελευταία μέρα του χρόνου, για την Θεσσαλονίκη. Εκείνος επέστρεφε προς την γειτονιά του, τις 40 Εκκλησιές. Ο κόσμος με σύμμαχο την καλοκαιρία που επικρατούσε είχε κυριολεκτικά ξεχυθεί στους δρόμους, προκειμένου να γιορτάσει με τον δικό του τρόπο ο καθένας, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Ήταν σκεφτικός, αν και η αλήθεια είναι ότι θα επιθυμούσε να νιώθει πιο χαρούμενος. Όμως δεν ήταν τόσο εύκολο, καθώς εδώ και αρκετούς μήνες ήταν άνεργος. Το μέλλον του διαγράφονταν αβέβαιο ,και η κατάσταση αυτή τον έφθειρε ψυχολογικά. Όμως καθώς είχε φθάσει δίπλα απ΄το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο αντίκρισε μια πολύ όμορφη εικόνα, που τον αναθάρρησε και του πρόσφερε λίγο χαμόγελο.
Ένας πατέρας συνόδευε τον μικρό γιο του, και εκείνος κρατούσε έναν πλαστικό Άγιο Βασίλη. Στα μάτια του ενήλικα, η εικόνα ενός παιδιού που ήταν χαρούμενο του επανέφερε στην μνήμη εικόνες, του δικού του παρελθόντος και τις αναπόλησε μεμιάς. Σε λίγες ώρες ,το ένα έτος θα διαδέχονταν το άλλο αλλά πρωτύτερα είχε προηγηθεί η αντικατάσταση, σε προσωπικό επίπεδο των συναισθημάτων. Απ΄την απαισιοδοξία στην αισιοδοξία.
