Η χαρούμενη εκδήλωση είχε ξεκινήσει, εδώ και λίγη ώρα στο σπίτι της Δήμητρας. Αρκετοί φίλοι, γνωστοί και συγγενείς είχανε συγκεντρωθεί καθώς είχε την ονομαστική της γιορτή.
Η βροχή που έπεφτε, δεν πτοούσε επ’ουδενί την διάθεση κανενός. Αντίθετα όσο κυλούσε ο χρόνος, το κέφι μεγάλωνε και η ατμόσφαιρα πρόδιδε αυτό που εκλύονταν από την μεγάλη παρέα. Αισιοδοξία!
Το αλκοόλ έρρεε άφθονο, όπως και τα εδέσματα ήταν πλούσια σε ποικιλία. Η οικοδέσποινα εκθαμβωτική και χαμογελαστή, δεν κουραζόταν να ανταποδίδει τις ευχές που δεχόταν, τόσο εκ του σύνεγγυς όσο και απ΄το κινητό τηλέφωνο. Κάποια στιγμή μάλιστα, προς έκπληξη όλων των καλεσμένων τα δωμάτια του διαμερίσματος πλημμύρισαν από μπαλόνια. Όλοι ένιωσαν παιδιά.
Υπήρχε ποικιλία χρωμάτων, και η αίσθηση ότι χόρευαν «αγκαζέ» με τις διαθέσεις των ατόμων. Το ξημέρωμα της Κυριακής, φάνταζε μακρινό όσο και ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα.
