Α ΒΟΥΝΟ(Ο ΜΙΚΡΟΣ ΘΕΟΣ ΤΟΥ)
1) «Γέννηση»
Οι στάλες της βροχής ποτίζουνε το χώμα, που βρίσκεται
ο σπόρος της ζωής μου. Ο χρόνος την ψυχή μου θεριεύει
να φυτρώσω σαν λουλούδι, που ο κόσμος περιμένει.
Ο ήλιος διάλεξε την καρδιά μου να ζεστάνει, με τις αχτίδες
του θωπεύει την δική μου αγάπη. Δίνω στον άνεμο τα λόγια
μου στην γη να μεταφέρει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα
το ψέμα να ληστέψει.
Μα ο κόσμος είναι σκληρός, τόσο σαν ένα βράχο. Αξίνα μοιάζει
η αλήθεια μου να τον γκρεμίσω.
2) «Κατάβαση»
Είμαι μόνος ανάμεσα στους φόβους μου. Σύνηθες θα πει κάποιος αυτό που λέω. Όχι φίλοι μου! Κάθε άλλο. Εμείς οι άνθρωποι, θέλουμε να πιστεύουμε ότι περιστοιχιζόμαστε από αγάπη. Ο κάθε ένας όμως από εμάς, αγνοεί στην ρίζα της ύπαρξης την μοναδικότητα του.
Αυτή η φωλιά γεμάτη από αβγά ρήξης και αδυναμίας, ενίοτε την σκεπάζουμε με χορτάρια λήθης, ώστε να μην φαίνεται από την καθημερινότητα μας. Είμαι μόνος ανάμεσα στους φόβους μου. Εσύ; Τι κάνεις για τον εαυτό σου; Φαντάζομαι ότι δεν τον αγαπάς πραγματικά, γιατί αλλιώς ξέρεις πολύ καλά ποια είναι η θέση σου στην γραμμή της ζωής. Ένα σημείο στίξης, μια τελεία κάνει ορατή την παρουσία σου στο θέατρο της ύπαρξης. Πιστεύω μέσα σου, ότι με βλέπεις σαν εχθρό. Μάλλον λάθος κάνω. Ως εχθρό!
Στην κατάβαση μου στο Κενό, διασχίζω τα απώτατα βάθη της σύνδεσης μου με το Θείο. Περπατάω σε σκοτεινά μονοπάτια της Γνώσης, προτού φθάσω ένα βήμα πριν τον γκρεμό. Εκεί κοντοστέκομαι και κλείνω τα μάτια μου, γιατί ξέρω ότι από κάτω είναι η αλήθεια. Δεν φοβάμαι όμως. Εξάλλου ο φόβος είναι καταφύγιο για τους μέτριους.
Απλά ζηλεύω την απόρριψη ,τον θάνατο, το αύριο και την αγάπη. Αυτά δεν είναι εξάλλου από παιδιά, όταν μεγαλώνουμε τα μαύρα κατάστιχα μας; Οι τοίχοι που μας περιβάλλουνε είναι μεγάλοι. Θέλω να βρω μια χαραμάδα, και να την διασχίσει μία ακτίνα του ήλιου. Η Γνώση. Αυτή είναι που λαχταρώ όσο τίποτα, για να αγαπήσω πραγματικά κάθε ύστερη αγωνία μου.
Απόρριψη .Για την διαφορετικότητα μου, για τις αλήθειες που πρεσβεύουνε τα λόγια και τα όνειρα μου. Ζηλεύω την απόρριψη. Είναι δύναμη για τους λίγους. Αδυναμία για τους πολλούς. Όλοι αυτοί που δεν ταξιδεύουνε ως το Κενό, γνωρίζουνε πολύ καλά ότι είναι μία χώρα κακοτράχαλη, χωρίς ομορφιές για τα μάτια τους. Εγώ την γνωρίζω όμως από την καλή, και την κακή της πλευρά.
Σηκώνω ψηλά, το ένα μου πόδι. Είναι ένα βήμα προς το Κενό. Είναι μια πρόκληση, απέναντι στις απορίες μου. Θάνατος. Γιατί να τον ξορκίσω ;Γιατί να τον νιώσω εχθρό μου; Ως τέτοιο τον αντιμετωπίζουνε μονάχα εκείνοι ,οι οποίοι ξεχνάνε ότι είναι τελείες. Στην γραμμή της ζωής. Μοιάζει το άγγιγμα τους κρύος αέρας, καθαρός από ψέματα και αμφιβολίες. Γιατί είναι κοφτερός σαν σπαθί, μα δίκαιος σαν Εκείνον. Ποτέ δεν ξεχνάει κανένα μας. Μακάβριο αστείο μοιάζε ι η αναφορά του, όταν ξώφαλτσα μας προσπερνάει.
Τι ματαιόδοξα όντα όμως είμαστε οι άνθρωποι! Εκεί θα είναι να μας περιμένει, όταν η ζήλεια μας τελειώσει. Γιατί είναι τέλεια η αφή του. Απογυμνώνει τις αισθήσεις του μονομιάς και ξεμακραίνει απ΄την γραμμή της ζωής.
Αύριο. Ζηλεύω την ρίζα που το γεννάει. Είναι η μητέρα της εξέλιξης που αγκομαχάει. Κάνω ένα βήμα πλέον με το πόδι στο Κενό, γιατί είμαι περίεργος να δώ την Κατάβαση. Όπως ο καθένας μας, που όταν ξυπνάει το πρωί νιώθει τόσο βέβαιος που ξεκινάει η μέρα του, γιατί το προηγούμενο βράδυ σκεφτόταν το αύριο. Δεν είναι φόβος για μένα, αλλά για τους αδύναμους. Για μένα είναι άσπονδος φίλος. Τόσο που όσο τον λατρεύω, ταυτόχρονα τον μισώ.
Είναι πολύ εύκολο για ένα μωρό να κλαίει, όταν το χαϊδεύει το σκοτάδι. Είναι δύσκολο όμως για έναν άντρα, να ζαλίζεται απ΄το φως .Γιατί αυτό μας κατευθύνει και δεν μας τυφλώνει. Οι σφυγμοί της καρδιάς, επιταχύνουνε στην κρίση μας, και ελαττώνονται στην λήθη. Έτσι είναι το αύριο! Ένας καθρέφτης, που απέναντι του ένας άντρας βλέπει το είδωλο του, ή ένα αγόρι .Τι λύπη να ξεγυμνώνεσαι στο σταυροδρόμι.
Αγάπη. Αφήνεσαι στο Κενό, και πέφτεις απ΄τον γκρεμό για να αναζητήσεις τις απαντήσεις στις απορίες σου. Οι διαβάτες των δρόμων, κοιτάζονται μεταξύ τους σαν να σε βλέπουνε και μονολογούνε: «Πτώση»! Εσύ όμως γνωρίζεις, ότι είναι η πορεία σου, είναι η Κατάβαση.Oσο διασχίζεις τα νεφελώματα των φόβων σου, Εκείνος χαμογελάει μαζί σου. Παιδεύει τα αισθήματα σου, γιατί είναι δύσκολη η Αυτογνωσία. Μια γυναίκα, οι γονείς σου ή και οι φίλοι σου γνωρίζουνε πολύ καλά την λέξη αγάπη. Έτσι νομίζουνε, μα το λένε και αδειάζουνε τα στήθια τους από μία λέξη. Είναι δύσκολο όταν προσγειώνεσαι στο Κενό, να αγαπάς.
Στην Κατάβαση γνώρισες τον έρωτα, μα δεν του μίλησες. Είναι πολύ απλοϊκά ντυμένος. Τόσο ώστε τα ρούχα του να καθρεφτίζουνε λέξεις: «Λάθος, νόμιζα, πίστευα». Όμως η αγάπη είναι μονόχρωμη. Είναι ένα φόρεμα που ντύνεσαι με μία φροντίδα τόσο ιερή, όσο η μάνα βυζαίνει το παιδί. Εκεί στο Κενό, οι άνθρωποι φοβούνται. Γνωρίζουνε ότι δεν είναι δυνατοί, ώστε να μεταμορφώσουνε το χρώμα που γεννάει όλα τα άλλα. Το λευκό.
Έτσι είναι και η ανίερη συμφωνία με τις πράξεις μας. Η συνθηκολόγηση με τα απόνερα της ζωής. Εκεί στο Κενό, κατάλαβα ότι πρέπει να δημιουργήσω τον Παράδεισο και την Κόλαση μου. Είμαι ένας μικρός θεός του κόσμου. Ξέρω ότι ο Παράδεισος φτιάχνεται με τις κακουχίες που βιώνουμε, με τις αρνήσεις που δεχόμαστε μα πιο πολύ με τους φόβους που μας περικυκλώνουνε. Γι΄αυτό εδώ στο Κενό αναστήθηκα σε φλόγα, ενώ είχα πεθάνει απ΄την ψυχρή ανάσα τους.
Τώρα τους καίω, γιατί δεν με κηδεμονεύουνε. Τουναντίον έγινα φίλος με την απόρριψη, τον θάνατο, το αύριο και την αγάπη.
Η κόλαση μου; Ο δικός τους φόβος. Αυτός που δεν έκαψαν στο Κενό τους γιατί δεν λυτρώθηκαν ποτέ. Δεν περπατάνε στην γραμμή της ευθείας, παρά παρεκκλίνουνε μονομιάς ο αέρας της πρόκλησης φυσάει. Οι ελπίδες μου, η συμμαχία με την συνείδηση είναι μαξιλάρια που ξεκουράζονται, οι έγνοιες Εκείνου προς το πρόσωπο μου. Δεν είναι εύκολο να θαυμάζεις την αυτογνωσία σου, γιατί οι άλλοι σε ζηλεύουνε. Αν όχι σε φθονούν.
Είμαι ένας μικρός θεός του κόσμου ετούτου, που δεν λατρεύεται ως είδωλο αλλά δαιμονοποιούμαι απ΄τους φόβους των άλλων. Τι μοναξιά και αυτή! Εδώ που βρίσκομαι έγινα νεότερος στην Κατάβαση μου, σαν με έξυσε τις τραχιές γωνίες του εαυτού μου. Όταν αιχμαλωτίζεις τους φόβους σου, νιώθεις κυνηγός που έπιασε το θήραμα στην παγίδα. Όταν είναι λιοντάρι, επειδή είσαι ο αδύναμος κρίκος της φύσης πιστεύεις ότι είσαι τόσο δυνατός, που θέλεις να το σκοτώσεις με τις σφαίρες απ΄το τουφέκι σου.
Όταν όμως είναι ελάφι, νιώθεις ένα χάδι οίκτου να σε αγγίζει. Τόσο καλόβολη ματιά είναι αρκετή για να το σώσει. Δεν είμαι πλέον αδύναμος. Γιατί η συμπόνια στους φόβους μας, γεμίζει το Κενό με τύψεις. Ωσαν αναγεννήθηκα ,συνειδητοποίησα πόσες λίγες είναι οι χαρές που βιώνουμε στην ζωή μας, και πόσες πολλές είναι οι πίκρες. Εδώ στο Κενό δεν υπάρχει μέρα ή νύχτα. Εδώ στο Κενό, ξορκίζεις μια για πάντα τα Εγώ σου και γίνεσαι Εσύ. Για εκείνους.
Είναι μεγάλη ευτυχία να τραγουδάς σιωπηλά την φυγή σου, απ΄τον κόσμο των περιορισμών, των φόβων και της αγωνίας ώστε να απολαμβάνεις τον θρόνο της μοναδικότητας σου. Όταν τους λες ότι είμαι βασιλιάς, εκείνοι δεν χορταίνουν να σε χλευάζουνε. Άλλωστε τι ευκολότερο από μερικά λόγια εκτόνωσης της αδυναμίας τους.
Τον θρόνο σου δεν τον βλέπουνε, γιατί είναι πολύ χαμηλά σε σχέση με το Κενό που ζεις. Σαν να είσαι στους πρόποδες του υψηλότερου βουνού του κόσμου, όπου μόνο με το δάχτυλο σου νοητά αγγίζεις την κορυφή του. Δεν ψάχνω να με συντροφέψει κανείς. Εξάλλου το γνωρίζω πολύ καλά, ότι η Κατάβαση δεν είναι εύκολη για τους περισσότερους. Είναι δύσκολη, ενώ μοιάζει τόσο απλή.
Τόλμησε. Σε σένα μιλάω απέναντι μου. Τόλμησε για μια φορά στην ζωή σου. Νιώσε ότι γίνεσαι αστροπελέκι, και διασχίζεις τον ουρανό. Ξέρω ότι είναι δύσκολο να απεμπολήσεις τα πιστεύω σου, γιατί τα χρόνια ως άλλοι κηπουροί τα φύτεψαν βαθιά στην ψυχή σου. Η καρδιά σου όμως είναι πιο δυνατή απ΄τις ψευδαισθήσεις που βρίσκεσαι αιχμάλωτος στην φυλακή τους.
Είναι ένα κλικ στην διάθεση σου αυτή η αλλαγή. Ξέρω ότι θέλεις πολύ. Ότι νιώθεις μοναδικός ,και όχι μονάδα. Ότι νιώθεις βασιλιάς, και όχι σκλάβος .Άσε τον εαυτό σου, να πέσει και μην φοβάσαι. Εκεί στο Κενό ένας μικρός Θεός σε περιμένει.
3) «Αναρρίχηση»
Ξέμεινα από κουράγιο. Οι δυνάμεις μου δεν με κρατάνε πλέον για να τον συναντήσω. Ήξερα πολύ καλά απ΄την αρχή, ότι η ανατροπή στην ζωή είναι δύσκολη. Πόσο μάλλον όταν δεν έχεις ξεδιαλύνει μέσα σου, αν πιστεύεις σε Εκείνον ή όχι. Αν υπάρχει γιατί βάφτισες την αδυναμία σου Θεό, ή αν τα σημάδια του είναι μια απάντηση ξεκάθαρη στην απορία σου.
Όταν αγγίζεις το λουλούδι, τον κορμό του δέντρου ή πετάς μια πέτρα στην λίμνη και γεννάει κύκλους που μεγαλώνουν, δεν πιστεύεις ότι στα χέρια σου κρατάς ψυχή. Μα Εκείνος είναι η σκόνη, ο αέρας και γι’αυτό είναι άπιαστος. Είναι τολμηρός, γιατί εμφανίζεται μπροστά σου γυμνός, χωρίς να έχει έγνοιες. Είμαι άνθρωπος και το πιο ταπεινό του Ον. Δεν φοβάμαι την φωτιά, γιατί υπάρχει νερό.
Δεν φοβάμαι το σκοτάδι, γιατί υπάρχει φώς. Φοβάμαι όμως το ψέμα, γιατί δεν γνωρίζω ακόμα ποια είναι η αλήθεια. Εκεί κάτω στο Κενό, κατά την Κατάβαση σκότωσα τους φόβους μου, και πίστεψα ότι άλλαξα στο βιβλίο της καθημερινότητας μιας σελίδα. Είδα όμως ότι το βουνό, είναι τόσο ψηλό που η αναρρίχηση δεν είναι διόλου εύκολη.
Εκείνον νόμιζα μέχρι χθες, ότι μπορώ να τον χωρέσω στο μυαλό μου γιατί δεν είναι παρά μονάχα μια ιδέα. Λάθεψα όμως, και σήμερα στους πρόποδες του βουνού όταν ξεκίνησα να ανεβαίνω, ήμουνα φορτωμένος μονάχα με αλαζονεία. Ελπίδες δηλαδή που ο κορμός τους ,είναι άρρωστος απ΄τον ιο της ματαιοδοξίας.
Βρίσκομαι λίγο μετά, απ’τα μέσα της διαδρομής. Νερό δεν έχω πλέον να πιώ. Διψάω από γνώση μα που; Είμαι χορτάτος όμως από απορίες. Ένας άνθρωπος όπως εγώ, πιστεύω ότι θα γίνω δυνατός, επειδή στο Κενό είμαι ένας μικρός θεός. Εκεί πάνω κατάλαβα, ότι Εκείνος με έπλασε για να με αγαπάνε οι αδύναμοι και να εκπροσωπώ τα θέλω τους μπροστά Του.
Λίγο πιο μακριά απ΄την Γνώση, είναι η ίδια μας η ύπαρξη. Κάπου εκεί κοντά, υπάρχει μια λέξη που αναβλύζει από μέσα της το μύρο της θεότητας.
Η Αυτογνωσία. Είναι το μπαστούνι που βαστάω, όταν μιλάω με Εκείνον. Με προτρέπει να ανέβω και άλλο, γιατί γνωρίζει ότι αγωνίζομαι να φτάσω κοντά Του. Δεν με βοηθάει ακριβώς, αλλά στέκεται όταν χρειαστεί δίπλα μου για να μην είμαι ορφανός από κουράγιο. Βαδίζω με βαθιές ανάσες και γερνάω.
Τα μαλλιά μου δεν είναι άσπρα, ούτε και κουβαλάω πολλά χρόνια στην πλάτη μου. Ωριμάζω απλά. Καταλαβαίνω το Κενό, πόσο με βοήθησε να συνειδητοποιήσω την ανθρώπινη φύση μου. Όσο θυμάμαι την πτώση μου απ΄τον γκρεμό, δακρύζω γιατί σκέφτομαι πόσο δύναμη ήθελα, για να αλλάξω την δηλητηριασμένη φύση μου. Πόσο δύναμη ήθελα, για να ξεριζώσω την καθημερινότητα που βαστούσε με λύσσα την ορμή μου.
Είναι τόσο ωραία εδώ επάνω! Μόλις όμως Τον συνάντησα και κατάλαβα ότι το ταξίδι δεν τελειώνει εκεί, άρχισα πάλι να φοβάμαι. Ένα άγγιγμα του Πειρασμού, έριξε ζιζάνια γύρω απ΄τον ανθό της Αυτογνωσίας. «Η Κόλαση αγαπάει τόσο πολύ τον Παράδεισο» σκέφτηκα.
Και έφτασα λίγο πριν την Κορυφή. Πονάω μέσα μου. Βαθιά μέχρι την ψυχή. Η Γνώση παραδίδει την αγάπη της στην Αυτογνωσία, και ο θάνατος μετατρέπεται σε ζωή. Ανάσταση μαθές, που η φύση γιορτάζει την άνοιξη. Στέκομαι λίγο. Δεν κοιτάζω άλλο πια κάτω.
Όχι δεν φοβάμαι. Έδιωξα τον Πειρασμό, και δεν τον ξαναείδα. Λίγο θέλει ακόμα. Μα πόσο μακριά για τον αδύναμο μαθητή της ζωής. Τον άνθρωπο, που έμαθε να είναι νικητής.
Η Κορυφή! Την κατέκτησα. H ανάβαση μου, ήθελε τελικά τρόπο και όχι χρόνο. Τον κοιτάζω ίσια στα μάτια.Mε παρακολουθεί στοργικά, ίσως γιατί κουράστηκα λίγο παραπάνω. «Δεν πειράζει» μου ψιθυρίζει ο αέρας. Ο διαβάτης είναι πάντα μόνος στην Ανάβαση, και ποτέ δεν στέκεται κανένας δίπλα του σύντροφος παρά μονάχα εάν θέλει Εκείνος.
