Στέρεψαν τα βήματα σου, από ελπίδα. Στον δρόμο που επέλεξες να διαβείς, αντιλήφθηκες ότι είναι μακρύς και δύσβατος. Όταν έφυγες απ΄το πατρικό σου σπίτι, κάποιοι «φίλοι» σε έψεγαν. Δεν πίστευαν ότι η επιλογή σου, είναι απόφαση ζωής παρά ένα προϊόν νεανικής εξέγερσης. Η αλήθεια είναι ότι περιπλανιέσαι από πόλη σε πόλη, δίχως να διαφαίνεται στον ορίζοντα μια απτή απόδειξη δικαίωσης των επιθυμιών σου.
Όμως κάθε που λυγίζεις ένας ψίθυρος σου αποσπάει την προσοχή.«Αγωνίσου». Χαμογελάς πικρά. Γνωρίζεις από πού προέρχεται. Απ΄την «Οδό ονείρων». Από εκείνο τον εργαζόμενο
που διέγνωσε από νωρίς ότι η κατάκτηση του στόχου, δεν είναι η απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας. Αλλά ο ύπνος χωρίς τύψεις το βράδυ, για τις πράξεις της ημέρας που προηγήθηκε. Το πρωινό ξύπνημα, που όταν πίνεις τον καφέ σφίγγεις την γροθιά και αποτολμάς τρείς λέξεις.
«Δεν θα λυγίσω!»
