Είναι στιγμές που θέλεις να πεις πολλά, μα τα
λόγια δύσκολα ξεφεύγουνε απ΄τα χείλη σου. Διάλεξα
όμως να τα μοιραστώ μαζί σου Γιώργο.
Η ζωή είναι αδιέξοδη, όταν επιλέγεις για φίλο την παθητικότητα
και την αυτομαστίγωση. Εκείνη την αυτοκριτική που δεν σε
μεταμορφώνει σε καλύτερο αλλά σε ένοχο. Η μοναχικότητα
πολλές φορές είναι μια γωνιά του εαυτού, που καταλήγεις
μετά από μια ανούσια βραδινή έξοδο, ή την κουραστική
επιστροφή από την εργασία.
Και έρχεται αναπόφευκτα το απροχώρητο. Δεν μπορείς πλέον να υποκρίνεσαι.
Να λες ότι περνάς καλά, ενώ η ψυχή σου μοιάζει φουρτουνιασμένη
θάλασσα. Όταν καμώνεσαι πώς τα προβλήματα είναι μέρος της
ζωής αλλά ο ίδιος είσαι απελπισμένος και νιώθεις τον ουρανό
ταβάνι που αγγίζει το κεφάλι σου.
Γιώργο όταν κάποια
στιγμή συνειδητοποίησες ότι είσαι πιο δυνατός από τις αδυναμίες σου
η επόμενη μέρα ήταν μια παράταση, που όφειλες να την κερδίσεις με
καθημερινό αγώνα. Ευχαριστώ που διάβασες τις σκέψεις μου..
Υ.Γ. Αφιερωμένο σε κάθε Γιώργο..του «Νοκ άουτ»
