βάθη του φόβου σε ζητάει. Κάτω απ΄τα κλαδιά του
δέντρου έγινα έρμαιο δικό σου, ερείπιο στα χαλάσματα
του κόσμου. Λιμπρέτο η απέλπιδη γαλήνη, φιλί απ΄την
ολόγιομη Σελήνη θαρρώ φωνάζει το όνομα σου.
Αλήθεια είναι οι στιγμές, που γίνονται ρωγμές στα ανέξοδα
διλήμματα του ερέβους σου.Και αν θές μην διστάζεις, κάψε το
όραμα που η σχέση μας ασθμαίνει.
Λιτανεία του χρόνου οι αναμνήσεις, το παρόν πραγματοποιεί με
εύμορφες απομιμήσεις. Χαμόγελα, βλέφαρα που ανοιγοκλείνουν
και λίγες όμορφες λέξεις. Λιμπρέτο, η ανώφελη αχτίδα των λόγων μας
μοιάζει το αύριο αιώνιο.
