Γιατί οι λέξεις να είναι νεκρές, σαν ελπίδες
στις ξέρες; Στην αγάπη το θέλω είναι πικρό
σαν μονοπάτι σε απάτητο βουνό.
Γιατί η αλήθεια να έχει τραγούδια, ειπωμένα
από κρίνα που γέρνουν στο δέρμα σου;
Mαζί σου βαδίζω στα σύννεφα, αυτά που
εγκλωβίζουν τα πέλαγα του απείρου. Κολυμπάνε
τα αστέρια και καθρεφτίζουν το ουρί του παραδείσου...
Εσένα ψυχή μου!
